The wall

Watching the Voice of Holland a text passed me that, at this moment I can't ignore. So that's the reason for some late Saturday evening writing.

I'll start with a quote:

And I don't want the world to see me;
cause I don't think that they'd understand;
when everything's made to be broken;
I just want you to know who I am

This made me wonder, how often do we express our true feelings? It doesn't matter what kind of feelings it are. If you had a bad day, do you act like nothing happened or do you need to express it somehow? If you have to express it, do you just tell someone or do you curse and really let somebody know what's bothering you? I know that people who have had a bad day, or just had one thing happening to them, often struggle with it themselves. I know I do.

One thing that's maybe even stranger, is that we sometimes don't express things that can make us really happy. The feeling that you get when you hear a great record and you want to sing along, but you don't. Why? Often because you're afraid that somebody hears you and doesn't like your voice, or you're afraid that somebody is bothered by it. Maybe even worse, because the area in which you are at that moment doesn't feel like you can sing, dance, scream and shout in there. This of course is a minor thing. One of the bigger things that people often do not express is what they feel for other people. Even though they are the people that you want around you the entire day. Even when we're starting to fall in love, we usually try to keep it to ourselves. We try to figure out how we can let that one person know. Am I going to write a poem? Am I going to sing for her/him? Am I going to buy flowers? If we know what we're going to do, and when we've done it, even when if what you did was a success, we often keep it to ourselves. We keep things to ourselves, even if we want to scream from the rooftops. At least I know I keep them sometimes to myself.

We keep things to ourselves, why? I think because we don't want the world to see us, we're not certain if we want to stand out of the crowd. Another thing that keeps us from expressing ourselves is that we're afraid that 'they', the world, won't understand. If everything's made to be broken, why are we so awfully careful with ourselves? I think because being broken feels so awfully bad, even though we sometimes learn the most in these situations. We want the world to know who we are, but we're not willing to show ourselves. Humans are strange. The funny thing is that we just might realize this when we are struggling.

I'm sure that everybody has thoughts about things that they want to say or do, but that they don't. Imagine, once again, the moment when you're falling in love. You see the girl or guy almost every day. All you want to do is to dance with her/him. Do you really ask this person to dance? I think that nine out of ten of you will not. Just because we don't know how the other will react. The thoughts running through your head on the moment before you want to ask her/him can vary from: 'What will she/he say?' to 'Won't it look strange to just dance in the living room?' or 'I want to, but, I can't dance.'

Because we think about these things, we often do not do what we want to do. We'll ignore the things that we want to do because of social expectations or insecurity. People feel comfortable having a wall around them, even though it's this very small one, existing out of two bricks, it gives some protection.

Why am I writing about this? To be honest, I'm struggling myself at this moment. I want to say and do things that I just can't because I'm afraid. I don't want the world to see me (yet). Writing at this point helps me to think. It helps me to keep focused on the topic, it organizes my thoughts. I know that I won't tell the truth to somebody who reads this and subsequently asks me with what I'm struggling. I'm afraid, have to battle with myself, and eventually I'll have to choose something. Is this thing that I'm going to choose the right thing? I don't know. If I'll show my true colors, I take the risk of getting broken, and nobody wants to be broken. Partially because being broken tears down your self-esteem faster than a stick of dynamite tears down a wall. But once in a while you want to take the risk of losing another brick of the wall.

I also want to talk to you about something entirely different. Yesterday in class we talked about being proud of your country. I guess we all have a certain sense of proud if we talk about our countries. I know I am proud of Holland if I think about the fact that half our country is below sea level. Or you feel proud of certain strange festivals or traditions. I think Sinterklaas could be an example of a strange Dutch tradition of which I'm proud. (For people who don't know what Sinterklaas is: Check Wikipedia, they have an excellent explanation.) I'm also proud of the fact that I could say in class that gay-marriage in Holland is possible, and that it's starting to become a common thing, where some other people in my class couldn't imagine this being a normal thing.

Then the next question popped up: Are you proud of having your nationality? This is a strange question, and I think you should take your time to think about it. Don't let this decision depend on the history of your country, just let it depend on your feeling. If you say 'I'm Dutch / Portuguese / German / Swiss / Italian / Belgian / English / etc.' does this feeling of being proud start filling your body or not? Think about it.

On this question I'll wish you all a good night, and we'll meet again soon.

See you,

Laszlo

The internet is for.......?

It's notable how an internet connection in your house can make a huge difference in atmosphere. Before today we used to sit together, talk for like two hours, then do the groceries and then have dinner together. Since two days we've got a pretty reliable connection and today is the first day that everybody is at home. I'm looking to the dinner table and there I see: 5 PC's In the meantime I'm using mine to write this beginning of an article.

At this moment my roommates see the last alinea on facebook, reaction: 'Laszlo is conspiring against internet.' 'Did anyone think about dinner this evening? Answer: No' It's fun as well because people are showing films of things that they did. In the meantime the question 'How many facebookfriends have you got? I've got 293' Right now conversation is about people with the same name who add people on facebook. Conclusion: We can't be bothered. At this moment I think also you can't be bothered.

I'm wondering how 'this' will develop in the next few days.

Sure, we didn't have the possibility to sit on a chair while using internet, so it's kind of logical that everybody is using the possibility while it's there. But how will it influence the place on a long term? Ask yourself the opposite question, how would the atmosphere in our house be if we don't have a connection. I'm wondering what your answer is.
In the meantime I saw it's been over a week since I last wrote you. Mostly because before the weekend I didn't have anything to say, and during the weekend my parents were here. So I didn't really find the time to write you.

The days with my parents were fun. We've been to beautiful Bologna and to great Modena. In Bologna we've met Pino. Pino is one of the people who my mom used to live with when she was 18 and living in Italy. Every time we're in Italy we try to meet, and if we do we always have a great day. In Modena we met my uncle and my cousin. It's strange when you realize that you haven't seen your cousin in about 10 months. It's even stranger when you think that that wasn't that long ago for our standards.

The weekend with my parents was also kind of strange because every night we said goodnight somewhere in the city and they would go to the hotel where I and my sister went to the apartment. The apartment that my parents saw for the first time, and which I had to present to them as my place. It was also strange because of the fact that the family's finally met each other. Why using the term family's? Well, the people who I live with are my family here. We're not a group of individuals in the same house doing some things together. No, we're a group that sometimes does things individually.

Example: At the beginning of the article we all sat in the living room to use our computers. By now two went to a different place to use their computers ;-)

This of course is bullshit, we go out together, eat together and have fun together. A group as it's supposed to be I think.

I know, it's a short story, but I think I've to loosen up again. So next time, expect a longer article. For now I say goodbye, and enjoy your dinner.

See you,
Laszlo

Thank you for letting me be myself

Toen ik begon met dit blog schreef ik volgens mij dat ik niet verwachtte dat ik het echt bij ging houden. Inmiddels wil ik daar eigenlijk wel op terug komen. Waarom? Eigenlijk omdat het een ding voor me begint te worden. Ik ben het leuk gaan vinden om te schrijven. Het werkt soms ook een soort van 'therapeutisch'. Ook ben ik nog bewuster geworden van het feit dat één woord een verschil kan maken. Soms is een synoniem van een woord een betere keuze dan het woord dat je in eerste instantie in je hoofd hebt. Schrijven is niet alleen wat op papier zetten, het is puzzelen met woorden. Net zolang kneden totdat de zin in de juiste vorm staat, totdat duidelijk is wat welk woord exact betekent. Ik hoop dat jullie dat soms ook terugvinden in mijn stukken, en dat jullie het zelf ook proberen. Want schrijven is naar mijn mening wel degelijk een kunstvorm.

Ik ga door waar ik afgelopen donderdag gebleven was toen ik de bieb verliet. Zoals ik jullie al had verteld was de bieb niet helemaal wat je van een bieb verwacht. Dat bleek al helemaal toen Hugo en Leonor thuis kwamen.

Hugo kwam het eerste binnen. Hij ging zitten, en zuchtte. Toen ik hem vroeg wat hij van de bieb vond, was zijn antwoord: 'Start er nou niet over!' Hij had eigenlijk min of meer dezelfde mening van de bieb die ik had: de mensen waren onbeleefd, deden veel te moeilijk over makkelijke dingen, en het systeem sloeg nergens op.

Leonor kwam binnen en bevestigde eigenlijk wat wij net besproken hadden. Ik was 1 uur en 20 minuten nadat zij haar boek gereserveerd had weggegaan, en zij had 10 minuten later haar boek gehaald. Toen ze vroeg of ze het mee naar huis mocht nemen was het antwoord een botte nee. Ze verwachten in deze bieb dus kennelijk dat je een boek van 800 pagina's op locatie gaat zitten lezen, teruggeeft, en de volgende dag terugkomt om door te werken. Als je het hebt over inefficiënt met je tijd om gaan hebt, dan is dit hét voorbeeld. Leonor, die na vijf minuten tot de conclusie was gekomen dat het boek interessant was, maar dat ze lang niet genoeg tijd had om alleen daar te studeren, kwam na 20 minuten 'studeren' naar huis. Toen ze binnen kwam en vertelde dat ze het boek niet mee mocht nemen waren Hugo en ik min of meer met stomheid geslagen.

Door naar vrijdag. De meiden vonden dat we wat spullen van
Ikea nodig hadden, dus wij om half twee naar Ikea. Omdat niet alle auto's hier tijdens de middag de stad in mogen stond de bus op piazzale Michelangelo geparkeerd. Je bent best wat tijd kwijt als je van hier naar Michelangelo moet lopen, om vervolgens een paar andere Duitsers bij hun huis op te halen, om dan met zijn zevenen naar Ikea te rijden. Dus om drie uur waren we uiteindelijk bij Ikea. Vraag me niet wat die meiden nodig hadden, maar we hebben drie uur in die winkel rondgelopen. Ik kwam buiten zonder een cent uitgegeven te hebben en de rest had veel geld uitgegeven aan gemeenschappelijke dingen waarvan ik me afvraag of we ze nodig hebben.

Nadat ik om zes uur mijn lunch had gehad zijn we terug naar huis gereden. Dankzij een uur in de file te hebben gestaan konden we rechtstreeks door rijden naar ons appartement omdat auto's 's avonds na half 8 wel de stad in mogen. Vervolgens moesten we de auto weer de stad uitkrijgen, dus hebben we die weer naar Michelangelo gereden om door te gaan voor een aperitivo. Het 'andere huis' kwam ook naar het plein waar we hadden afgesproken en we hebben gezellig gegeten.

Wat is 'het andere huis'? Eigenlijk is dat het appartement van de andere helft van de Duitsers. Zoals jullie je misschien wel herinneren zat ik vorige maand met 7 duitsers in de klas. Vier daarvan waren architectuur studenten uit München. Met twee daarvan woon ik nu samen. Twee anderen hebben samen met Rasmus en een Engelsman een ander appartement gevonden. Aangezien de duitsers elkaar nog elke dag zien op de universiteit, en elke klas samen hebben, is de band tussen onze huizen eigenlijk zeer sterk.

Het weekend was niet heel bijzonder, we hebben wat kleine dingen in het huis gedaan. Verder niets bijzonders.

Verder was vandaag het twee weken punt weer aangebroken.
Zoals je je misschien wel herinnert betekent dat, dat een aantal mensen uit mijn klas vertrokken zijn, en dat er een aantal mensen bij zijn gekomen. Het blijft toch gek. Het feit dat er tijdens de grammaticales vreemde personen binnen komen lopen. Over twee dagen zijn ze echter gewoon onderdeel van de klas. Hoewel ik liever niet op dit punt binnen zou zijn gekomen. Ik denk dat ik me een indringer zou hebben gevoeld. Of, als ik door zou hebben dat er mensen voor het weekend weg waren gegaan, zou ik me een plaatsvervanger voelen. Ik weet niet, ik denk dat ik minder plezierig in de les zou zitten.

Ik denk dat dat het wel was. Iedereen daar in het kikkerlandje veel succes, en mocht er iemand hierheen willen komen, u bent welkom maar neem op zijn minst goede truien mee want het begint toch ook hier koud te worden.

Ciao

Mijn excuses aan de mensen op de mailinglist want die worden nu helemaal plat gemaild met notificaties

Heb je wel eens het gevoel dat je iets beter niet had kunnen doen? Dat heb ik eigenlijk een beetje als ik op het verhaal van gisteren terugkijk. Je moet weten dat ik, op het moment dat ik iets schrijf het bijna zelden nog teruglees. Pas nu, de dag nadat ik het gepubliceerd heb, las ik het nog een keer door met de vraag of ik nog door zou schrijven. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dat niet ga doen. Ik zie de zinnen van iemand die een idee heeft, maar die nog niet de ervaring heeft om van een idee dat twee pagina's vult een hoofdstuk te maken. Misschien dat ik het in de toekomst nog een keer herschrijf en er op door ga, maar nu doe ik dat in elk geval niet. In plaats daarvan ga ik door met wat ik al deed, neerzetten wat er hier ongeveer gebeurt.

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in de bibliotheek. Ik heb nog nooit zo'n bieb gezien, het gebouw is prachtig maar de mogelijkheden zijn beperkt. Je moet hier eerst een gratis lidmaatschap aanvragen, dit duurt ongeveer 5 tot 10 minuten. Vervolgens moet je door een metaaldetector, je tas achterlaten in een kluisje, je pas scannen en daarna ben je pas binnen. Dan mag je vervolgens met het lidmaatschap dat ik heb afgesloten naar slechts twee zalen van de bibliotheek. De ene is gevuld met pc's en daar kan je je boeken reserveren.

Als je een boek gereserveerd hebt moet je anderhalf uur wachten voordat je het boek in handen hebt, zelfs als het in de bieb aanwezig is. In die tijd ga je niet terug naar huis, maar je gaat in de leeszaal zitten. Ik zit daar nu. In deze zaal is het absoluut verboden om te spreken, en een telefoon die op stil staat maar wel trilt, maakt al teveel geluid. Ik weet dus niet echt wat ik er van vindt. Vervolgens is het volgens mij ook zo dat áls je je gereserveerde boek in handen krijgt, je het in de leeszaal in mag kijken, door mag lezen, aantekeningen maken, maar je mag het niet mee naar huis nemen. Dat laatste stukje weet ik niet zeker, maar dat is wat ik van de zeurpieten aan de ingang heb meegekregen.

Dit is voor mij even wennen, want normaal schrijf ik nooit in omgekeerde volgorde, nu dus wel.

Zoals jullie weten hebben we het huis met zijn zessen. Op dit moment is er ook een zevende persoon bij, die met een van de meiden is teruggekomen van oktoberfest. Maar ik vindt het opmerkelijk dat er vanmorgen vijf mensen opstonden. Allemaal om exact dezelfde tijd, met exact hetzelfde ochtendritueel: douchen, eten, en de deur uit gaan. Op een of andere manier hebben we het geflikt om elkaar in ongeveer een uur maximaal een minuut te zien. Want als er een aan het eten was, stonden er twee onder de douche en de andere twee waren zich klaar aan het maken voor school in hun kamer. Dit was ongeveer het proces deze ochtend. Als we elkaar zagen werd er gefluisterd, er sliepen immers nog twee mensen en je kan elk woord in elk deel van het appartement horen. Ik hoop dat echt dat dit verandert, hoewel ik er een hard hoofd in heb. Niemand wil immers extra vroeg opstaan om samen te ontbijten om dan vervolgens in de rij te gaan staan voor de douche.

Gisteravond, nadat ik drie uur had zitten schrijven aan dat sullige verhaaltje, hebben we boodschappen gedaan en voor het eerst met zijn allen in het appartement gegeten! Om het feest compleet te maken waren er ook nog wat vrienden van de Duitse meiden. Dit maakte dat ik samen met Hugo voor negen personen heb gekookt. Zoals je misschien wel kunt verwachten van mensen die nog nooit voor zoveel mensen hebben gekookt, maken ze of teveel, of te weinig. In ons geval kwam het op te weinig. Dat leidde er toe dat een aantal meiden nog besloten om terug de keuken in te gaan om toch nog de voorgenomen salade te maken. Uiteindelijk hadden we dus wel een complete maaltijd voor 9 personen.

Een leuk detail is trouwens ook dat er tijdens het koken een aantal mensen op het idee kwamen om de keuken nog even snel te reorganiseren. Dit hield in dat er drie mensen spullen stonden te sorteren, kastjes aan het herindelen waren en tevens stonden af te wassen. Ondertussen wisten Hugo en ik echt niet meer wat waar stond en hadden we ook nog geen ruimte om te werken ook. Op zulk soort momenten kijk je elkaar aan, en kom je eigenlijk tot de conclusie dat je zeker weet dat ze tot de conclusie komen dat toch niet alles op de juiste plaat staat, en dat volgende week alles weer anders staat. Dus ik denk dat ik over ongeveer een maandje de weg in de keuken weet.

Verder begin ik met te ontwikkelen tot min of meer de persoon die kleine huishoudelijke klusjes doet zoals elke dag een gemeenschappelijk wasje draaien. Waarom? Basically omdat ik elke dag als eerste uit school ben, thuis eet, en dus de eerste ben die tijd heeft om dat soort dingetjes te doen.

Verder gaat alles zijn gangetje, ik weet niet wat ik nu ga doen want Leonor wacht nog steeds op haar boeken en we hebben inmiddels al bijna een uur niks kunnen zeggen. Misschien ga ik zo wel richting huis en ga ik nadenken over wat ik vanavond ga doen. Misschien schrijf ik nog wel wat, maar dat krijgen jullie dan ik elk geval niet te lezen in verband met de kwaliteit van mijn stuk van gisteren. In elk geval succes daar in holland en tot snel. By the way, over anderhalve week gaan een paar van mijn klasgenoten naar Nederland voor een paar dagen. Als je ergens twee Brazilianen en een paar Ieren tegen komt, weet je bijna zeker dat zij het zijn. Ik ben over de duizend woorden heen dus ik kap nu echt.

Ciao

Wat vinden we van een vervolg?

'Hey Joe!' Dat waren de laatste woorden die de man die op deze vloer ligt zei. Kort daarop hoorden de buren het geluid van een pistoolschot. Enkele buren durfden het aan om hun hoofd uit het raam van hun appartement te steken om te zien wat er op de binnenplaats van het complex gebeurd was. Het enige wat ze zien is een man op de grond, en een rode vlek op zijn, normaal gesproken, hagelwitte T-shirt. De persoon die het snelst bij het raam was had slechts twee seconden vanaf het schot nodig om het raam te bereiken. 'Wat zie je Henry?' 'Het is die man van de derde verdieping, hij is neergeschoten.' 'Welke man? Er zijn vijf appartementen per verdieping.' 'Ik kan even niet op zijn naam komen Jen. En stop nou met vragen en bel 112!' Snauwt hij zijn kersverse echtgenote Jennifer toe. Geschrokken door de reactie van haar man draait Jennifer het nummer.

Ondertussen loopt een van de buren in het trappenhuis, hij kijkt door een van de ramen en ziet het slachtoffer liggen. 'Misschien kan ik beter niet de hoofduitgang nemen' schiet het door zijn hoofd. 'Om bij de hoofduitgang te komen moet ik immers over de binnenplaats.' De man slaat op de begane grond links af en neemt de westelijke deur. Hij loopt richting centrum voor zijn lunchafspraak, in de verte klinkt het gehuil van de eerste sirene. Er zijn inmiddels twee minuten verstreken nadat Jennifer de telefoon in haar hand had.

Op het moment dat de melding binnenkomt slaat detective Johnson net zijn laatste slok koffie achterover. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij aan de meldkamer. 'Buren hebben een schot horen lossen en een slachtoffer op de binnenplaats van het appartementcomplex zien liggen.' 'Goed, ik ben onderweg.' 'Er zijn al diverse surveillanceteams onderweg.' 'Mooi!' Op het moment dat hij in zijn auto stapt moet hij zich even over zijn weerzin heen zetten. 'Ik heb een hekel aan moordzaken, altijd al die mensen die overstuur zijn en dan weer dat gedoe met een lijk waar ze aan hebben gezeten in de hoop dat ze nog even iets voor de arme ziel konden betekenen. Het gebaar is goed, maar het zorgt alleen maar voor onnodige DNA-sporen. Bovendien hebben die moordenaars bijna nooit een goede reden, het gaat over geld, drugs, liefde of ze zijn gewoon volledig doorgeslagen. Ik ben benieuwd of deze gek me kan verrassen.'

Terwijl hij naar de plaats delict rijdt gaat bij het appartement van Henry en Jennifer de bel. 'Loop jij even Jen?' klinkt het vanuit de keuken. Als Jennifer ziet wie er voor de deur staan is ze opgelucht. 'Het is de politie.' Roept ze in de richting van de keuken. Terwijl ze de deur open doet komt Henry met een theedoek in zijn haar in de richting van de deur gelopen. Ze hebben elkaar vier jaar geleden op de universiteit ontmoet. Hij een student bedrijfskunde, zij een studente in Industrial design. Ze deden allebei een minor in toerisme. Sinds het derde college konden ze hun ogen niet van elkaar afhouden. Na een zo nu en dan hobbelige relatie met veel beproevingen staan ze hier dan toch naast elkaar, getrouwd en wel, getuigen van een moord op een van hun buren.

De agenten voor de deur horen de stemmen en wachten totdat de deur open gaat. De melding kwam vijf minuten geleden binnen, toen was het dertig seconden na de moord. De mannen hadden de vrijheid genomen om alvast met de mensen te gaan spreken die het incident gemeld hadden. De deur gaat open en daar staat een dame met een leeftijd die ergens achterin de twintig moet zijn. 'Goede dag mevrouw, u had melding gemaakt van het incident hier beneden?' 'Klopt agent, mijn man was het eerste bij het raam.' 'Zouden we u beiden enkele vragen mogen stellen?' 'Natuurlijk. Henry, heb je even?' Op het moment dat de agenten het appartement binnen stappen zien ze haar echtgenoot, een man van ongeveer dezelfde leeftijd als zij, waarschijnlijk een jaar of twee ouder. Terwijl ze aan de tafel gaan zitten wordt de blik van een van de agenten naar de theedoek op Henry's hoofd getrokken. 'Meneer, waarom heeft u een theedoek op uw hoofd?' 'Sorry, dat was ik helemaal vergeten.' Enigszins gegeneerd haalt hij snel de theedoek uit zijn haar. 'Het is een tik van mij agent, wanneer ik gestrest raak ga ik schoonmaken. Om een of andere reden kan ik me daar alleen toe zetten als ik een theedoek in mijn haar doe.' 'Ah...' zegt de agent. 'Heeft u er bezwaar tegen als we de theedoen even bekijken?' 'Gaat uw gang, hoe kunnen we u verder van dienst zijn?' 'U was vermoedelijk de eerste persoon die een blik kon werpen op de binnenplaats. Wat heeft u gezien?' 'Hetzelfde als wat u van hier kunt zien agent.' 'Geen andere mensen op de binnenplaats meneer?' 'Nee, de hele binnenplaats was leeg.' 'U mevrouw, heeft u nog iets gezien?' 'Nee, mijn man zei mij tien seconden na het schot dat ik 112 moest bellen, ik heb verder niet de tijd gehad om naar het raam te lopen.' 'Kunt u me in dat geval vertellen of u weet hoe het slachtoffer heet?' 'Het was Patrick, Patrick Jonathan, ook wel Joe genoemd. Hij woonde in appartement 3D.' 'Heeft u voor het schot nog iets gehoord?' 'Ja, ik hoorde hem 'Hey Joe!' roepen.' 'Dat werd naar hem geroepen neem ik aan?' 'Nee, hij riep het. Ik kende de man niet goed, maar zijn stem was een uit duizenden.' 'Vreemd, weet u of er nog iemand in zijn omgeving was die Joe heet of die zichzelf zo noemt?' 'Nee, daarvoor kenden we hem helaas niet goed genoeg. Het spijt me agent, maar dit is alles wat ik u kan vertellen.' 'In dat geval dank ik u voor uw tijd. Zouden wij uw nummer nog mogen noteren voor het geval er nog overige vragen zijn?'

In gedachte verzonken en tevens in een lichte schock na wat hij net heeft gezien, steekt Guy Peters, vijf straten van het appartementencomplex, net de straat over. Op dat moment worden zijn gedachten ruw verstoord, een claxon nadert vanuit de verte gevolgd door het gepiep van remmen die een oude Lincoln proberen te stoppen. Hij heeft nog net tijd om een stap achteruit te doen en schreeuwt: 'Maniak!' in de richting van de auto die slingerend de hoek om gaat in richting van de plaats delict. Hij kijkt op zijn horloge en ziet dat hij nog tien minuten heeft voordat hij in het restaurant moet zijn.

Detective Johnson, bewust van het feit dat er haast bij is, rijdt in zijn Lincoln in de richting van de plaats delict. Zoals altijd voordat hij aan een nieuwe zaak begint luistert hij naar B.B. King. Vijf straten van zijn bestemming af begint het nummer ‘The thrill is gone' 'En dat is de waarheid.' denkt hij. Hij sluit zijn ogen een seconde en laat zich meenemen door de doorleefde stem van de blueslegende. Op het moment dat hij zijn ogen weer open doet, ziet hij dat iemand de straat over steekt. Dat terwijl er duidelijk aangegeven stond dat hier geen voetgangers over mogen steken. 'Idioot.' Zegt hij binnensmonds. Hij drukt op de claxon en stampt op de rem in de hoop dat hij zijn bak nog net op tijd tot stilstand kan brengen. De man ziet het, stapt naar achteren en schreeuwt hem 'Maniak!' na terwijl hij de bocht om rijdt.

Eenmaal bij het appartementencomplex aangekomen vraagt hij aan de agenten ter plaatse wat ze weten. 'Niemand heeft wat gezien detective.' Is het antwoord van elke agent. 'Een agent weet echter te vertellen dat het slachtoffer vlak voor het schot iemand gegroet zou hebben met 'Hey Joe!' 'Goed, dat is niet echt veel.' zegt Johnson. 'Dat is nog niet alles detective, het slachtoffer heette Patrick Jonathan, ook wel Joe genoemd.' 'Dat is inderdaad opmerkelijk.' Mompelt de detective. 'Weet je zeker dat hij dat zei?' 'Ja detective, volgens de getuigen had hij een stem uit duizenden.'

Op dit moment loopt Guy het restaurant in waar hij zijn lunchpartner Anika ziet zitten. 'Anika?' 'Ja?' 'Als het goed is hebben wij een afspraak. Mijn naam is Guy Peters.' 'Ja, dat klopt, leuk je te ontmoeten Guy.' 'Zeg maar Joe, ik wordt niet zo graag Guy genoemd.' 'Aangenaam Joe.'

De verhuizing

Maar waar bleven die Duitsers nou? Om vijf over zeven hebben we ze gebeld. Ik kreeg Livia aan de lijn, de boodschap was simpel: 'We rijden net Firenze binnen. Beginnen jullie maar vast met het doorlezen van het contract.'

We rijden net Firenze binnen zei ze. Waar waren ze geweest? Het is inmiddels oktober zoals jullie weten, dus, waar denk je? Ze zijn voor het weekend naar huis gereden om een paar dagen oktoberfest mee te pakken. Waarom ook niet. Het lijkt me trouwens wel gek om nu voor maar een weekend naar huis te gaan en om dan maandag weer terug te komen. Denken jullie niet?

Goed, om 10 over half 8 kwamen ze eindelijk het makelaarskantoor binnen en konden ze het contract tekenen. Toen we om half 9 weer buiten ons appartement stonden, nadat we een enorme rondleiding hadden gehad van de huisbaas, (We hadden het appartement inmiddels al drie keer gezien, maar goed.) hebben we een pizza gehaald. Waar hebben we die opgegeten? Nee, dat heb je fout. We hebben voor het restaurant een leeg terras gevonden (met leeg bedoel ik geen tafels en stoelen) en hebben we op de houten planken onze pizza gegeten. Nu ik er zo over na denk moeten we hier nog een eerste avondmaal hebben met zijn allen.

Na de pizza's zijn we allemaal onze eigen weg gegaan. Iedereen naar zijn inmiddels bijna oude kamer, om de bagage te pakken. De Duitsers zouden een rondje rijden met hun volkswagen busje. Geloof me, dat ding is groot. En zouden alle bagage ophalen. Ik denk dat we om half tien uit elkaar zijn gegaan en ze zouden met een uurtje mijn spullen ophalen. Toen ik om elf uur een belletje van Livia kreeg met de vraag hoeveel bagage ik had, voelde ik de bui al hangen. Mijn antwoord was 'Twee koffers' 'Twee koffers, jee, ik denk dat we jouw spullen in de tweede ronde op moeten halen.' 'Een tweede ronde... Ik denk dat ik zelf wel wat probeer voor die tijd.' Ik heb mijn vest gepakt, de koffers, en mijn laptoptas meegenomen en ben op de fiets gegaan. Ik denk, dat als je het had gezien, je je kapot had gelachen. Op mijn buik mijn laptoptas, op mijn rug mijn weekendtas van 20 kilo en in mijn rechterhand de andere koffer, die ik dankzij zijn wieltjes, achter me aan op de fiets mee kon sleuren. Een kwartier later (met zoveel bagage gaat het niet zo snel als normaal) kwam ik in het appartement aan. Het was half twaalf toen ik in het appartement aan kwam.

Hugo was de enige die daar was. Aangezien de Duitsers geen bagageruimte meer hadden ging ik er van uit dat ze ook Inez en Leonor hadden opgepikt. Dat was ook zo. Toen ik ze belde met het bericht dat ze niet meer langs mijn huis hoefden te komen, zeiden ze eigenlijk dat ze verdwaald waren. Nog ietsjes meer chaos dus. Toen ze hier eindelijk om half 1 aankwamen hebben we alles als een gek uitgepakt, en zijn we eigenlijk heel snel tot de conclusie gekomen dat Livia and Franziska half München mee genomen hebben.

Tegen de tijd dat alles in het appartement stond, waren we uitgeput. Ik ben naar bed gegaan maar de meiden moesten het busje nog naar buiten de stad brengen. Toen ze terugkwamen was ik helaas nog steeds wakker. Eigenlijk is dat de hele nacht zo gebleven met zo nu en dan een half uurtje slaap.

De volgende ochtend gaat mijn wekker, ik zet mijn iPod - dock aan en de eerste zin die ik hoor is: 'How do you rate the morning sun? After a long and sleepless night, how many stars would you give to the moon?' Ik geloof dat ik nog nooit zo chagrijnig ben geworden van de eerste zin van een nummer.

Verder liep mijn dag gewoon volgens plan, mijn kop koffie op de trappen van de dom, en mijn lessen op school.

Ik denk dat we uit bovenstaande een ding mogen concluderen: De verhuizing was een korte periode van absolute chaos!

Wat jullie trouwens nog niet weten is dat maar de helft van het appartement een internetverbinding heeft, helaas niet de helft waar mijn kamer zich bevindt. Het kan dus zijn dat het even duurt voordat jullie iets van mij horen.

Tot snel!

something new (translation iets nieuws)

At 7:30 am the phone rings, it's always the same song: I've got a feeling by The Beatles. He wakes up and thinks 'Shit, is it 7:30 allready?' He turns of his alarm and turns on his iPod-dock. The song that starts to play is ‘If loving you is wrong'. 'Amazing' he thinks. He has to remind himself immediately that he has to be careful not to fall asleep again. He gets out of bed to be sure this doesn't happen. 'The mornings are starting to get really cold by now.' He says to himself. He grabs some clothes and walks to the shower.

After his shower he packs, as usual, his bag, eats a bowl of coco-pops, turns on his iPod (with headphones this time), and leaves for school. To get to school he has to walk for about twenty minutes. He also has the possibility to use his bike and to be there in five minutes. That is what he would usually do if he would face a twenty minute walk. But the combination of morning, music and time, usually makes him decide to walk. It is liberating in some strange kind of way. The song ‘Fat bottomed girls' is playing and puts his thoughts on a halt. It's just that little thing that he needs to start the day in a good mood.

The walk through the street that he has to walk takes him to a High-school and a botanic garden. Sometimes, when he walks past the school, he thinks: 'Would the people see that I'm not a tourist, but just an inhabitant?' He looks in the window of the store on the other side of the street and sees his own reflection. A long blonde guy, wearing a vest of the Boston Red Sox. When he looks in front of him, he sees people that are a lot smaller than him with brown or black hair. None of them looks like him in any possible way. The moment he sees that, he concludes, that he probably still is the tourist heading for the antique center of the city. He is probably an American, judging by his vest. No, he clearly isn't an inhabitant of this city. Maybe it will take a while before people start seeing him that way.

‘Just the two of us' starts playing. Just for a second, he closes his eyes and starts to dream. 'Just the two of us, we can make it if we try. Just the two of us, you and I' As he hears these words he thinks 'Damn, I wish I just had that second person, just for once. Well, the replacement at this moment is ok.' And he keeps walking towards the white marble tower in front of him.

As he heads towards the dome, barely aware of what's happening around him, he notices the silence at the galeria dell'Academia. 'Right, it's Monday, the Academia is closed today. That makes it a lot more pleasant to get home this afternoon.' He slowly starts to realize that it's the last time he walks this route on his way to school. Why? Well, this evening, at 7, two of his future roommates are signing a new rental contract for their 'new' apartment. Notice, that the apartment is new for them, the apartment was built in the 13th century as part of a building that has been there since the 11th century. He thinks about the apartment, the six bedrooms, the three bathrooms, of which one has a shower that's too low for him, the huge living room and the hole in the ceiling near the entry that was caused by a leak in the apartment above theirs. 'Well, they are repairing it as we speak. If everything is ok it will be finished at the end of the week.'

As he goes around the last corner, he looks at the time, and sees that he can easily get a cup of coffee at his usual bar. Two minutes later he has finished his coffee and walks out of the bar again, he looks at his watch again and sees that it's 8:39. 'I could walk in there but the doorman will kick me out again, even though it's just one minute.' So he decides to walk on to the dome. He takes a seat at the stairs as he does sometimes, and watches the people around him. 'It just doesn't get boring.' He thinks after he saw several people walking across the square while happily chatting or looking at a city-map. 'This is a lively city' is what he thinks. Satisfied and with his thoughts in order, he runs the six stairs to the upper floor of the palazzo. When he arrives there he has the usual pre-school chat before classes start.

At 1 pm school is finished and the exact same things of that morning are happening once again. But this time in reversed order with lunch instead of coco-pops.

While cooking the lunch he thinks to himself how lucky he's been the last week. Al the guys at the apartment were great. Four guys, all completely obsessed by music, everybody has a sport and there was always something to talk about.

His thoughts are drawn to the man that opened the door on the first Sunday morning. The man with who he spent so much time with since that moment. That person can just be one man, Caio, the journalist, writer, and film-enthusiast, who took a year to think what kind of master he wants to do. He doesn't just think about what he wants to do, but also where he wants to do it. The man, who encouraged our character to write to you. The man, who is the person that any man would like to be. Who is this man? This man, is a person who has ideas to fill to lives with, who is looking for what he wants to do. This man, is a someone who follows his dreams, in Caio's case, writing a book. This man, is somebody who is curious, a man who wants to try to know everything by talking to people, but above all to do a lot of things. This man, wants to help other people, by doing something, or, maybe even better, by planting an idea inside you head.

To make a long description short, an man that is amazing to have around you.

The owner of the house already asked them, 'You have become real friends huh?' The answer was a clear yes. That's also how it feels when you're around them, it feels like a friendship that can last a long time if you ask our character.

After lunch, he opens his laptop, surfs to www.reismee.nl/beheer/inloggen and he logs in. He starts writing. As it doesn't really work out the way he wants to, he decides to try it a different way. And this, the part that you just read, is the result. The result of over one hour of writing (or translating for that matter), that you will probably have read in less than five minutes.

Just before the end, he decides to, even though it is against his principles (privacy reasons), write about that one roommate, that one roommate who deserves a tribute.

Just before he publishes his piece he thinks 'What would people think about this text? I hope they'll let me know'

He salutes you, and presses 'Publish'.

Ciao

Iets nieuws

's Ochtends om half acht gaat de telefoon, altijd met hetzelfde nummer: I've got a feeling van The Beatles. Hij wordt wakker, denkt 'Shit, is het alweer tijd om op te staan?', zet zijn wekker uit en zijn iPod-dock zachtjes aan. Door de speaker komt 'If loving you is wrong'. Het woord 'heerlijk' schiet door zijn hoofd, direct daarna bedenkt hij zich dat hij met dit nummer wel heel erg op moet passen om niet weer in slaap te vallen. Om dat te voorkomen staat hij maar op. 'Het begint nu wel serieus fris te worden 's ochtends' zegt hij tegen zichzelf. Hij pakt wat kleren en loopt naar de douche.

Na de douche pakt hij zoals gebruikelijk zijn schooltas in, eet een kom coco-pops (je moet toch wat), zet zijn iPod dit keer met een aangesloten koptelefoon aan, en vertrekt naar school. De weg naar school is ongeveer twintig minuten lopen, tuurlijk, hij heeft ook de mogelijkheid om zijn fiets te pakken en er met vijf minuten te zijn. Normaal gesproken zou hij dat voor een wandeltocht van twintig minuten doen, maar er is iets met de combinatie van ochtend, muziek en tijd, waardoor hij er meestal toch voor kiest om te gaan lopen. Op een of andere manier werkt het bevrijdend. Het nummer 'Fat bottomed girls' komt door de speakers en zet zijn gedachten net even opzij. Het is net dat extra opkikkertje dat hij nodig heeft om de dag goed te beginnen.

De wandeling door de enkele straat die hij door moet lopen brengt hem langs een middelbare school en een botanische tuin. Regelmatig als hij daar langs die school loopt denkt hij bij zichzelf: 'Zouden de mensen nou aan mij zien dat ik geen toerist ben, maar gewoon een inwoner van deze stad?' Hij kijkt in de etalage van de winkel aan de andere kant van de straat en ziet zichzelf. Een langer dan gemiddelde blonde jongen met een vest van de Boston Red Sox. Als hij voor zich uit kijkt ziet hij alleen maar kleinere mensen met op zijn minst bruin haar, danwel zwart. Geen van hen lijkt ook in de verste verte maar op hem en dan is de conclusie toch snel getrokken. Hij is waarschijnlijk nog steeds de toerist die op weg is naar de historische binnenstad, waarschijnlijk is hij, aan zijn vest te zien, nog Amerikaan ook. Nee, een inwoner van de stad zijn duurt waarschijnlijk nog wel even.

Ondertussen komt 'Just the two of us' door de hoofdtelefoon, even, heel even, sluit hij zijn ogen en zinkt weg in een dagdroom. 'Just the two of us, we can make it if we try. Just the two of us, you and I' 'Wat een mooi gegeven, had ik die tweede nou maar eens. Ach op dit moment heb ik een prima plaatsvervanger.' denkt hij al kijkend naar de de wit marmeren toren voor hem.

Als hij met zijn hoofd in de wolken door de stad loopt, in de richting van de dom, valt het hem op hoe rustig het om 10 minuten voor half 9 is bij de galeria dell'Academia is. 'Natuurlijk, het is maandag, dan is 'ie gesloten. Dat scheelt mooi weer door toeristen heen ploegen op de terugweg.' Ondertussen dringt het tot hem door dat dit de laatste keer is dat hij zo naar school loopt. Waarom? Heel simpel, vanavond, om 7 uur, tekenen twee van zijn toekomstige kamergenoten het huurcontract voor hun 'nieuwe' appartement. Let wel, nieuw voor hun, afgelopen woensdag zijn ze namelijk te weten gekomen dat het appartement is gebouwd in de 13e eeuw als onderdeel van een gebouw dat er al sinds de 11e eeuw staat. Zijn gedachten dwalen af naar het appartement, de zes slaapkamers, de drie badkamers, waarvan er eentje een douche heeft waar hij niet onder past, de enorme woonkamer en het gat in het plafond bij de entree als gevolg van een lekkage in het appartement boven dat van hun. 'Ach, ze zijn nu bezig het te repareren en als het goed is is het uiterlijk aan het eind van de week klaar, no worries.'

Hij slaat de laatste hoek om, kijkt naar de tijd, en ziet dat hij nog meer dan genoeg tijd heeft om een kop koffie te pakken bij zijn vaste bar. Twee minuten later staat hij weer buiten, kijkt nog een keer op de klok, en ziet dat het 8:39 is. 'Ik kan wel naar binnen lopen, maar de portier gooit me er toch weer uit.' In die wetenschap loopt hij nog 10 seconden door en staat uiteindelijk voor de dom. Hij gaat zoals wel vaker een paar minuten op de trappen van de kerk zitten en kijkt naar de mensen om hem heen. 'Het blijft leuk om te zien.' Is zijn conclusie nadat hij verschillende mensen druk overleggend met stadsplattegronden heeft zien lopen en de bevoorradingsbusjes voor de winkels heeft zien rijden. 'Het is een stad die leeft.' Tevreden, en met een leeg hoofd, rent hij om kwart voor negen, opgewekt de zes trappen naar de bovenste etage van het palazzo op. Daar aangekomen praat hij nog even met wat klasgenoten voordat de les begint.

De dag verloopt verder zonder noemenswaardigheden. (leuk voor galgje)

Om een uur is de school afgelopen en voltrekt zich eigenlijk hetzelfde proces als die ochtend, maar dan in omgekeerde volgorde met lunch aan het einde.

Tijdens het maken van zijn lunch bedenkt hij zich wat een mazzel hij eigenlijk heeft gehad met zijn huisgenoten de afgelopen week. Het huis bestaat (op het moment van schrijven nog wel) uit vier jongens die allemaal obsessed zijn door muziek. Iedereen heeft wel iets met een sport en er is altijd wel iets te bespreken.

Zijn gedachten gaan nog even speciaal uit naar de man die die eerste zondag vroeg de deur voor hem open deed, en met wie hij sinds dien zoveel tijd heeft doorgebracht. Die persoon kan natuurlijk maar een iemand zijn, Caio, de journalist, schrijver, en filmenthousiast, die een jaar de tijd heeft genomen om eens na te denken waar hij zijn master in wil doen, maar bovenal ook waar hij dat wil doen. De man die hem heeft aangemoedigd om regelmatig naar jullie te schrijven, en die eigenlijk de persoon is waarmee onze hoofdpersoon heel tevreden zal zijn als hij ook maar enigszins diezelfde man is over tien jaar. Wat is die man? Die man is iemand die, terwijl hij voldoende ideën heeft voor twee levens, nog steeds zoekende is naar wat hij wil doen. Die man is iemand die zijn droom najaagt, in zijn geval een boek schrijven. Die man is iemand die nieuwsgierig is, die alles probeert te weten door te praten met mensen en veel te reizen. Die man is iemand die probeert te helpen, zij het door iets te doen, danwel, misschien zelfs waardevoller, iemand een idee te geven.

Kortom, een persoon die je maar wat graag in je buurt hebt.

De eigenaresse van het huis zij het al tegen ze: 'Jullie zijn echt vrienden geworden he?' Waarop het antwoord van beide kanten een eenduidig 'Ja' was. En zo voelt het ook, de band tussen hun voelt als een vriendschap, een vriendschap die wat onze hoofdpersoon nog heel lang kan duren.

Na het eten opent hij zijn laptop, gaat naar www.reismee.nl/beheer/inloggen en logt in. Hij begint te schrijven. Aangezien het niet echt wil lukken besluit hij het eens over een andere boeg te gooien. En zie hier, het resultaat. Het resultaat van ruim een uur schrijven wat jullie vermoedelijk in minder dan vijf minuten gelezen hebben.

Net voor het einde besluit hij toch, ookal is het tegen zijn principes (vanuit privacy overwegingen) wat te schrijven over die ene huisgenoot, die ene huisgenoot die een hommage verdient.

Net voordat hij op verzenden drukt denkt hij nog 'Wat zouden de mensen van dit stuk denken? Ik hoop dat ze het me laten weten'

Hij sluit af met een groet en drukt op verzenden.

Ciao {verzenden}