What a weekend!

It's been almost a week since I last wrote you, for that, I'm sorry. It's just that there happened a lot the last few days. Things I didn't want to report untill today.

Let me continue writing where I stopped, friday afternoon:

Just after my last message the owner of my appartment came in with the rental contract I had to sign. I signed it. I didn't really like this place but I wasn't looking to find another place. Untill, that evening, Livia and Franziska asked me if I wanted to look at some apartments with them. Then the thinking started. You know, the basic thoughts that you have when you have done something with which you are statisfied untill a better opportunity comes by. In this case, the same evening.

Sunday, after I talked to my parents, I decided I wanted to check out some apartments with them. Just out of curiocity. I just wanted to know if I could find a better place for about the same rent. The same evening we checked out our first apartment. I have to say it was amazing. The location was great and the apartment was beautiful. Downside: it was to expensive. So we looked on.

Yesterday we went to check out the second apartment. There is nothing else to say than that the apartment is BEAUTIFUL!!! It´s in the center of Firenze and has SIX sepparate bedrooms and 3 bathrooms. So, maybe some of you expected this message but this afternoon it will be official: I'm goïng to move again! If you want to have my new adres, just send me an e-mail at laszlo@davvero.nl

Maybe I'm slowly turning into Richard 2 (Richard 1, my grandfather who moves every year). We'll see.

Also I want to remember you that I right now have a dutch cell and an Italian one. If you want the Italian number, just mail me.

Back to the everyday stuff. (If you can call it that way)

This weekend was changing weekend. Basically there moved in two new guys, one from Brazil and one from Germany (he moved out yesterday, I guess we scared him). But the are both very nice.

My class is an entire different story than last month. I know a lot of people that are in there. Everybody can speak Italian. My classmates are 5 Brazilians, 2 Germans, 2 people from Belgium (Belgians?), A Canadian, A Japanese girl, a girl from Mexico and me. I allready knew the Brazilians and the Germans so I know half the class allready.

Lessons are clearly more dificult. The grammar is harder and I feel like there is a gap between what I learned last month and what I'm learning right now. So I have some catching up to do. If I can't manage to do it alone, it might be time for a 'corso di recuppero' next friday.

I would like to write more but I have to go.

Maybe I can give you more details of the move if the process has slowed down a bit (mainly in my head because it all happened really fast)

See you soon,

Was signed:

A kind of confused, and also slightly stressed out

Laszlo

Four WeekEnd(s)

Yeah, allready four weeks are ending and a lot of people are at least leaving the school or even leaving Italy.

It's strange you know, just getting to really know the people in your class, beside their names, and then they are gone. I mean, how long did it take in high-school before a class became a group? I have to say that it usually took longer than a month. I mean, it's strange to see some people leave after two weeks, but it's even stranger to know that you'll have an entire different class on tuesday. And also, in the approach of the four week mark, classes turned emptyer, people were leaving in the middle of the week because the have a few days in Europe left and they still want to see another city. It was sad to see Hugo and Maria Augusta leave this week. I knew Maria Augusta was leaving, but then she's just not there. Then Hugo, the man from Honduras with the golden voice. As I told you in my last story we had this song-writing contest last week and Hugo was the one that kept me from winning it, by writing the text I voted for XD So Hugo, you're missed allready. If I'm ever comming to Miami I'll send you an e-mail so we can meet.

There is a fun part though.I'm having all these goodbye dinners at the moment. The reason remains sad but the evenings are fun. It's similar to the closure you're seeking with your class when your final exams are approaching. The dinners are the miniature versions of that though.

To give an example: Yesterday we went with a part of the class to the central market. I know, nothing special yet. Why would I give this as an example? Basically because we all ate a sandwich with Lampredotto. Lampredotto is a traditional Fiorentine dish, it is basically a cow stomach. I know, grose isn't it? When I saw it (because I first didn't know what it was) I thought I wanted to try it but I didn't wanted to know what it was. Just after I ate it I asked. I'm kind of glad that I asked after I ate it because I wasn't sure if I would have eaten it if I would have known. But as it turns out, it's delicious. Now, I'm NOT gonna eat this every day or every week, but I might want to get a few more in my time left here in beautiful Firenze.

That's just an example, just like I just had lunch with the entire grammar class. If you are ever gonna be in Firenze you might want to consider this restaurant. It's called the Yellow Pub. It's stated near the Duomo and is not too expensive. I had a great lunch there, but it was sad to know that I'm not goïng to see Cindy for a while (she was one of my classmates and my personal guide in the Uffizi museum for which I want to thank her). Cindy, if next time I'll be near Frankfurt I'll send you a message, maybe you could explain some more art to me. The lunch was also the last time I saw Amy.

So, what's up next? To be honest, I can just give you a very short term answer. Tonight I'm having dinner with a couple of Germans and Rasmus, I'm goïng to mail the local Basketball club, and Sunday I'll have a couple of new roommates and Tuesday an entire different class. So everything will start all over again.

I want to end with something I saw one and a half hour ago. A child on a leash. I know Firenze is crowded and that there are a lot of ways to lose sight of your child. But is a leash a solution? Maybe you (my readers) can let me know.

I also want to thank everybody who I've met the last couple of weeks for the great time. To the people who are staying I would like to say: Let's keep in touch and let's get an aperitivo once in a while. To the people that are leaving: Thank you for beïng there the last few weeks, if I'm ever near your city I'll let you know. Also I want you to know that, if you're ever in Holland, you should just send me a message and we'll meet somewhere.

I'll keep you posted!!

Titel? Geen idee!!!

Nee, ik heb echt geen idee voor een titel. Eigenlijk vooral niet omdat ik het over van alles wil hebben.

Laat ik beginnen met mijn weekend.

Wat heb ik gedaan? Helemaal niets! Het enige dat het melden waard is is het feit dat ik vrijdag naar de disco ben geweest. Disco? Ik? Ja deze keer wel. En ik vondt het nog leuk ook! De bekendste disco hier in Firenze is een soort van buiten. Het komt er op neer dat het terrein gewoon buiten is, en het grootste deel van de disco niet overdekt is. Alleen de dansvloer en het VIP gedeelte hebben een dak. Let wel, een dak, geen muren! Dat heeft als groot voordeel dat het niet zo heet wordt, het niet naar zweet stinkt, en voor de rokers is het ook plezierig dat ze 'binnen' kunnen roken. Eigenlijk was het gewoon een hele toffe sfeer die daar hing.

Ook ben ik vrijdag nog met mensen uit eten geweest omdat er weer iemand weg ging. Op zich heel leuk hoor, zo vaak uit eten gaan, maar de reden is vaak alleen zo jammer.

Dan nu eigenlijk de hoofdreden dat ik dit blog vandaag ben gaan schrijven. Een redelijk filosofische gedachte.

Ik zit op school met zo veel verschillende mensen, met verschillende redenen om zo'n talencursus te doen. De grote overeenkomst is wel dat iedereen die hier zit, de cursus volgt omdat ze het leuk vinden. Sommigen hebben het nodig voor hun werk, sommigen voor hun studie, sommigen hebben tijd over of denken eens na over wat ze verder met hun leven willen (zie ondergetekende). Maar iedereen is nieuwsgierig. Iedereen doet zo'n cursus omdat ze hun kennis uit willen breiden. Ik zit op school met mensen die met pensioen zijn, mensen die net als ik een tussenjaar nemen, en mensen die de halve wereld over zijn gereisd om Italiaans te leren. Dat heeft als gevolg dat iedereen op zijn minst twee weken hun 'zekerheden' achter hebben gelaten. Ik weet dat ik inmiddels drie keer hetzelfde heb gezegd, maar het komt er op neer dat de mensen bij mij op school heel veel (willen) kunnen.
Neem Caio, in Brazilië is hij journalist. Hij vindt dat inmiddels niet meer helemaal zijn beroep en wil een opleiding voor filmmaker doen. Voordat hij dat zeker wist is hij hierheen gekomen om te leren. Hier is hij er achter gekomen dat er voor de opleiding die hij wil doen een 'Erasmus Mundus' programma is, dat houdt in dat hij, als hij die opleiding gaat doen, aan universiteiten gaat studeren in Portugal, België en Hongarije. Daarnaast wil hij ook nog Spaans leren en hij wil leren surfen.

Laat ik jullie nou het volgende vragen: Is het slecht dat iemand zoveel talen wil spreken en ook andere vaaridgheden wil ontwikkelen?

Volgens mij is het antwoord daarop een eenzijdig NEE!. Een aantal van de beroemdste en meest bewonderde mensen ter wereld waren alleskunners, een alleskunner wordt ook wel homo universalis genoemd. En raad eens welke twee grote alleskunners in Firenze zegenvieren? Juistem, Michelangelo en Da Vinci. En geloof me, ze worden bewonderd! Elke dag als ik naar school loop, loop ik langs de Academie, het museum waar David staat, het maakt niet uit hoe laat ik langs loop, er staat altijd een rij van meer dan een uur! Of het 's ochtends om half 9 is of 's middags om 4 uur. Ik geloof dat er hier in Firenze ook een stuk of drie Leonardo Da Vinci musea zijn. Allemaal met precies dezelfde dingen, maar ze trekken ook allemaal genoeg mensen om voort te kunnen bestaan.

Wat mij wel dwars zit is dat we in Nederland onder het huidige kabinet een andere term hebben gevonden voor de homo universalis, namelijk: de eeuwige student!.

Zoals het er nu naar uit ziet, gaat de eeuwige student het financieel moeilijk krijgen om zijn honger naar nieuwe informatie te stillen. Het is binnenkort gewoon niet meer mogelijk om in Nederland jezelf zo ver mogelijk te ontwikkelen. Terwijl we, als je het mij vraagt, zeer veel op deze mensen steunen. De mensen die overal wel wat vanaf weten, die het gevolg van een gebeurtenis door kan redeneren in 10 andere gebeurtenissen, die als je hem een vraag stelt een wel overwogen antwoord geeft met daarin alle mogelijke variabelen.

Daarnaast iets anders. Deze mensen zijn allemaal bizar aardig, ze hebben overal interesse voor, ze willen weten. Dus nog een vraag: Wat heb je liever in je omgeving? Iemand die open staat voor nieuwe dingen, en die alles wat in zijn mogelijkheden ligt probeert, of iemand die weet wat hij wil, zich daar op stort en zich vervolgens af sluit van al het andere wat niet in zijn tak van interesse ligt.

Laat ik voorop stellen dat weten wat je wilt geen slechte eigenschap is, sterker nog het is een goede eigenschap, maar je afsluiten van al het andere in de wereld is wel een slechte eigenschap.

Ik weet voor mij het antwoord op die vraag wel, jij ook?

En dan te bedenken dat ik deze brainwave kreeg toen ik mijn pasta stond te koken ;-)

Tot slot wil ik nog even kwijt dat ik hier nog steeds hartstikke lekker op mijn plek ben. Maar ook dat ik steeds vaker over straat loop en dan stiekem hoop dat ik een van mijn vrienden de hoek van de straat om zie lopen. Hoe onwaarschijnlijk ook, ik hoop het wel, ik wil alles wat hier gebeurd dus gewoon met jullie delen. Met andere woorden: Ik mis jullie best wel. En ik vindt het eerlijk gezegd best jammer dat mijn contact met Nederland op het moment hoofdzakelijk bestaat uit dit min of meer eenrichtingsverkeer blog en regelmatige telefoontjes met mijn ouders. Die telefoontjes met mijn ouders zijn best gezellig maar ik mis ook wel een beetje andere stemmen aan de lijn. Dus alsjeblieft, laat wat van je horen, een reactie op het blog, een skype belletje, een gesprek op msn of een bericht op facebook.

Eerlijk gezegd is dat ook waarom ik jullie in elk blog een paar vragen stel of jullie probeer uit te dagen. Ik probeer iets van een discussie los te krijgen, en ik hoop dat dat lukt. Want langzaam maar zeker verandert dit blog voor mij in een kladblok waar ik mijn gedachten neer zet.

Spreek jullie snel!

Ondergetekende ;-)

Over sport en liefdesliedjes ;-)

Ja, sport en liefdesliedjes.

Zoals sommigen van jullie misschien wel weten sport ik best wel heel graag. Het maakt bijna niet uit in welke vorm, zolang het maar geen contactsport is. Mijn favoriete sport, (tot nu toe met muziek) de liefde van mijn leven en passie is natuurlijk honkbal. Ik begin het steeds meer te missen. Helaas voor mij is het honkbalseizoen hier al half juli afgelopen, waar het in Nederland nu ongeveer stopt. Ik heb dus nul mogelijkheden gehad om hier iets met honkbal te doen. Dus nu, op zoek naar een vervanger. Nou kan ik hier natuurlijk gaan joggen maar helaas is het daar te warm voor. Misschien is basketbal wat, ik heb ten slotte de lengte ;-)Maar goed, ik heb nog niet echt uitgekeken naar een team waar ik zou kunnen spelen.

Dinsdagavond besloot ik echter na het eten naar het piazzale michelangelo te fietsen om daar eens over de stad uit te kijken. De foto die boven aan de blog staat is zonder twijfel van dat plein afkomstig. Dat terzijde, op het moment dat ik daar naartoe fietste moest ik het laatste stukje nogal stijl omhoog, en het was daar dat ik mijn sportieve uitdaging van de komende 3 maanden heb gevonden. Het is me niet gelukt om meer dan tweehonderd meter die stijle weg op te fietsen met mijn te kleine fiets zonder versnellingen. Dus ik weet wat me te doen staat.

Goed, genoeg gepraat, over naar de liefdesliedjes.

Het was vandaag bij conversatie dat ik in een vrijwel lege klas zat. Zoals wel eens vaker speelde mijn docent een stukje piano(-forte), met het verschil dat er een paar van mijn klasgenoten begonnen mee te zingen en een beetje te improviseren. Toen we met de les begonnen werd het al aangekondigd: 'Het laatste half uur krijgen jullie een kwartiertje om een liefdesliedje te schrijven in het italiaans, vervolgens stemmen we, en het beste nummer wordt gezongen door Ugo en Bernard. Ik zal piano spelen.' Aldus mijn docent Duccio.

Mijn gedachten sprongen van het ene liefdesliedje naar het andere. Van 'Zelfs je naam is mooi' van Henk Westbroek naar nummers van Sam Cooke en Marvin Gaye.

Toen was het moment daar: Het schrijven van een liedje. In het Nederlands is het al moeilijk maar in het Italiaans was het voor mij echt lastig. Ik ben ook niet veel verder gekomen dan een paar cliché zinnen. Namelijk de volgende:

L'ultime due settimane ho scritto tante parole,

Ma non ho scritto una frase cosi dificile,

È impossibile per trovare le parole per dire quanto ti amo.

Il tui occhi siami blu comme il mare,

Il tui cappelli bionda comme il sole,

Il tuo voce dolce comme il vento al un giorno caldissimo.

Tuto vuolevo dire: 'Per me è impossibile per non pensare a te'

Misschien heb je het een beetje begrepen, maar hier de vertaling:

De laatste twee weken heb ik veel woorden geschreven,

Maar ik heb geen zin geschreven zo moeilijk als deze,

Het is onmogelijk de woorden te vinden om te zeggen hoeveel ik van je hou.

Je ogen zijn zo blauw als de zee,

Je haren blond als de zon,

En je stem zoet als de wind op een warme dag.

Alles wat ik wil zeggen, is dat het voor mij, onmogelijk is om niet aan je te denken.

Goed daarna kwam de stemming. Zeven personen met allemaal een stem. De uitslag was de volgende: Ugo: 3, Ursula: 1, Laszlo: 3

Dat betekent dat ik met mijn chliché zinnen een gedicht heb geschreven dat op een gedeelde eerste plaats terecht is gekomen. Het klinkt stom maar ik ben er best trots op. Enige minpuntje was dat ik in mijn voordracht voor de stemming 'occhiali' zei in plaats van 'occhi'. Het verschil is dat het ene bril betekent en de andere ogen.

Tot slot wil ik jullie vragen wat jullie favoriete nummers zijn. Het mogen liefdesliedjes zijn ook andere nummers. Ik denk dat op dit moment dit mijn top 3 is (ookal staan ze allemaal op 1)

1. Sorry - Kyteman
2. Tref mij - Zijlstra
3. Days of our lives - Queen

Laat anders als je het leuk vindt een eigen 'compositie' achter. Ik ben wel benieuwd wat jullie te melden hebben.

Spreek jullie!

P.S. Misschien is dit wel mijn vervroegde 'Vrijdag uitgave'

Vraagje

Hey allemaal. Ik heb een vraagje aan jullie allemaal. Hoe komt het dat mijn eerste verhaal meer dan 150 keer bekeken is en het verhaal dat daarna het meest gelezen is maar 82 keer?

Ik hoor het wel.

Wisseling van de wacht

Daar ben ik weer!

Ten eerste zeg ik nu dat ik noooooooooit meer recepten op dit blog zet! Daarvoor ken ik de Italiaanse keuken nog niet goed genoeg. Dus misschien over een tijdje een heel makkelijk receptje.

Zoals ik vrijdag al schreef was dit weekend het weekend van het twee weken punt. Dat betekent dat er mensen weg kunnen, maar zoals ik gisteren merkte dat er ook mensen bij komen. Zo heb ik bijvoorbeeld weer een nieuwe huisgenoot. Zijn naam is Jerry en hij komt uit Kansas. Ik heb hem nog niet veel gesproken want tot nu toe is hij eigenlijk vrij weinig thuis geweest. Hoofdzakelijk alleen om te slapen geloof ik.

Ik merk ook in mijn klassen dat er een wisseling van de wacht heeft plaats gevonden. Zo heb ik bij grammatica een Javaans meisje in mijn klas en een Duitse PR manager van Ferrero (Kinder Chocolade). Toen hij dat eenmaal had gezegd werd er natuurlijk meteen om chocola gevraagd, drie maal raden wat hij vandaag mee had... Inderdaad Kinder chocolade voor de hele klas. Onnodig om te zeggen dat dit hem tot de favoriete leerling van mijn docent van deze maand maakt (ookal eet ze bijna geen chocolade).

Ook mijn conversatieklas heeft er wat mensen bij. Een Ier die enigszins Italiaans spreekt, maar dan met een dusdanig zwaar accent dat hij bijna niet te verstaan is, en een Duitser uit Aachen. Verder is er op school niet veel veranderd, de lessen zijn nog steeds leuk en ik heb het hier echt heel lekker.

Tot zover het kopje 'school'

Over naar het kopje 'weekend'

'Weekend' ;-)

Het eerste weekend dat ik echt wat gedaan heb was daar. Wat heb ik gedaan? Ik ben er samen met Caio, Eduardo, en Luis op uit gegaan en we hebben een trein gepakt naar Bologna. Let wel, deze drie heren zijn alle drie Braziliaans dus onderling spraken ze Portugees, het is wat lastiger dan Italiaans, maar ik heb het de afgelopen weken zoveel gehoord bij de diverse apperitieven dat ik het begin te begrijpen. Ook grappig is dat eigenlijk alle Braziliaanse jongens die ik ken, behalve Caio, van plan zijn om binnenkort naar Nederland te gaan. De reden weet ik niet precies maar je kunt denk ik wel raden waarom.

Maar goed, Bologna, daar was ik immers gebleven. Bologna is een stad die naar mijn idee te vergelijken is met Utrecht. Een grote stad in de regio, maar niet bepalend. Het trekt niet genoeg toeristen om dag en nacht door te gaan en de winkels gaan 's middags ook deels gewoon dicht vanwege de warmte. De stad is prachtig maar verderop zitten de echte grootmachten zoals Firenze en Milaan. Net zoals Amsterdam en Rotterdam de Nederlandse grootmachten zijn en Utrecht tot een van de grote middenmoters behoort.

Het centrum van Bologna is typisch. Vooral omdat veel gebouwen aan een kant steunen op bogen. Dit zorgt er voor dat je in een groot deel van het centrum een stoep hebt die onder de gebouwen doorloopt, als het ware een soort van gallerie. Ook kenmerkend zijn de twee torens, het fantastische palijs en de waanzinnige kerk in het centrum van de stad.

's Avonds ben ik rond een uur of zes naar Michel vertrokken, de jongens hadden een herberg in Bologna en zijn zondag naar Parma gegaan. Toen ik bij Michel was zijn we 's avonds nog naar een van de feesten della unita geweest. Wat is een festa della unita? Het zijn feesten die georganiseerd zijn door de democratische partij. Er staan veel restaurantjes in tenten en er is van alles te doen. Ik zou het eigenlijk nog wel het beste kunnen vergelijken met een jaarmarkt, maar dan alleen met een heel duidelijk merkbare politieke kleur.

Zondag hebben we het rustig aan gedaan. Een rondje op de fiets in het park met Francesca en een gezellige lunch ook met Marcello erbij. Tegen een uur of half vijf heb ik op het station de trein gepakt naar Firenze.

Tot slot wil ik nog teruggrijpen op mijn dagje Bologna en in feite op al mijn dagen hier in Firenze.

Misschien valt het je wel eens op als je in een vreemde stad loopt, misschien ook niet, maar je kijkt altijd anders naar zo'n stad. Zo zullen de shop-aholics onder jullie kijken wat voor winkels er zijn, anderen zullen van museum naar museum rennen en in de tussentijd alleen op de weg letten, maar ik merk dat ik hier het meest geniet als ik door een van de zijstraten loop en mijn blik niet recht vooruit heb gericht maar juist net iets omhoog. Ik probeer het totaalplaatje van de stad te zien, en dat zie je pas als je alle afwijkende dingen van de stad ziet. Je ziet hoe iets bij elkaar geraapts één fantastisch geheel maakt. Waarom richt ik mijn blik net iets omhoog? Omdat de begane grond van gebouwen over het algemeen wel enigszins op elkaar is afgestemd, maar hoe hoger je kijkt, hoe meer dingen er afwijken van het gebouw ernaast, het kan echt fascinerend zijn om alle individuele versieringen van de gebouwen te zien.

Het leuke is dat dit niet alleen werkt in steden die je niet zo goed kent maar ook in een stad die je op je duimpje kent. Daarom vraag ik jullie, om eens na te gaan hoeveel je van het stadscentrum van jouw grote stad in de buurt geniet. Is het antwoord daarop dat je niet geniet, vraag je dan eens af in welke straat je loopt. Is het de grote winkelstraat, dan is het misschien de moeite om een of twee straten opzij te lopen en de tijd te nemen om alles in je op te nemen. Kijk eens niet alleen naar de begane grond, maar ook eens naar de etage daarboven, wie weet is daar wel iets bijzonders te zien.

Tot snel!

Rectificatie

Even heel kort alleen een rectificatie. Nadat het de afgelopen paar dagen zo'n twintig keer tegen me is gezegd wil ik even doorgeven dan mijn recept voor pasta carbonara geen recept voor pasta carbonara is. Ik weet niet hoe je het wel noemt maar in elk geval dus zo niet.

Waarom is het geen recept voor carbonara?

Omdat er in carbonara geen room zit!

Hoe moet het dan wel?

Je doet bijna alles hetzelfde, je kookt de pasta en bakt de ham nog steeds. Hier komt de ommekeer: Op het moment dat de pasta gaar is giet je hem af. Vervolgens doe je de pasta in de pan van de ham, je husselt het een beetje, dat zorgt er voor dat de pasta heel warm is. Tot slot gooi je een geklutst eitje over de hete pasta. Dat zorgt er voor dat het ei een soort van stolt. En klaar!

Meer over mijn weekend volgt nog!

Ciao

Bloggers block?

Yeah, I guess I have one if it exists. I've got all these things to talk about but I don't know how to put them together. It's not that I don't want to, because I like to write you, I just don't seem to be able to write the way I want to. However, a promise is a promise so I'm gonna give it a try.

By the way this is still the friday blog, I'm starting to write at 23:44

To start of: I'm skipping allmost the entire week though I've had dinner monday night and I've been to David yesterday. Before everybody starts saying: 'David? Who's David?' I would like to ask you to google him. If needed search on David Michelangelo. I've visited him for the seccond time and I came to the same conclusion as before: The museum in which David is exhibited isn't as great as it could be. The walls are way to full and all the statues are put together. This leads to the fact that the amazing paintings and beautifully made statues don't have the space they need to get your attention. Also I don't like the lighting. It just doesn't contribute to the paintings. Usually they use light to (sorry can't find anny other word) 'highlight' the extraordinary parts of the paintings. And also one little footnote, David has a place in the museum that distracts you from every other thing in the same room. All you see when you round that corner of the museum is that fantastic piece of white marble. Nothing else is important annymore. He just pulls you to him. And as you come closer, you can see the amazing details. Especially his right hand (the lower one) draws my attention each time I see it. You can just see everything, his bones, his tendons and his vessels. So when you're here, reserve a ticket and go to see David, he's worth it.

By the way, I'm still confused using all different kind of languages. Usually I'm starting to feel less tired after a few days of hearing Italian. This time however, I just can't seem to switch. Maybe because I still hear every language I understand as I sometimes conversate in multiple languages at the same time. It's like this guy is following me, saying: 'You're tired, go home, go to bed'. Then, once I am ready to sleep, I just can't sleep. I've had three days of bad sleep this week. For me that's an awfull lott.

After that short intermezzo I want to tell you about today, the two week mark. What does this mean? It means that way to many people are goïng home. The course I'm doïng is divided in months, but there is also a possibility to quit the course every two weeks after it started. For me that means that I lost to classmates and one of my friends here. Just after two weeks. As I told you last time, it takes me about two weeks to find somebody to bond with. So did it this time. I think it's a shame that Christelle had to leave today and that Bianca is leaving tomorrow. I'm writing this by the way after the goodbye dinner of Bianca just after my imaginary friend told me to go home and get some sleep. And yet here I am 'cause I can't sleep.

It's a shame but I'm sure I'm goïng to meet them sometime soon.

That brings me to the final part of today, not a challenge but a question and a recipe.

First the question: How well did you get to know annybody you thought you were goïng to like in two weeks? All I can say so far is: Not good enough.

The recipe: Pasta carbonara.

Boil some pasta (just guess what you need). When you put in the pasta, start baking some ham. When the ham is baked put in a clutched egg (one a person) and stir the eggso it doesn't get attached to the pan. The result should be a kind of scrambled egg with pieces of ham. Then put in some cream. Once the pasta is boiled it's extremely important you try to get the sauce on the pasta as quickly as possible, otherwise the pasta will get sticky.

Why am I giving you this recipe? Because I made it this week just improvising. The result? A verry nice pasta carbonara.

You'll hear from me after my weekend in Reggio Emilia

By the way, if annybody is reading this who can't read Dutch, please give me a sign. Otherwise I will continue to write in Dutch again.