Daar ben ik weer!

Ten eerste zeg ik nu dat ik noooooooooit meer recepten op dit blog zet! Daarvoor ken ik de Italiaanse keuken nog niet goed genoeg. Dus misschien over een tijdje een heel makkelijk receptje.

Zoals ik vrijdag al schreef was dit weekend het weekend van het twee weken punt. Dat betekent dat er mensen weg kunnen, maar zoals ik gisteren merkte dat er ook mensen bij komen. Zo heb ik bijvoorbeeld weer een nieuwe huisgenoot. Zijn naam is Jerry en hij komt uit Kansas. Ik heb hem nog niet veel gesproken want tot nu toe is hij eigenlijk vrij weinig thuis geweest. Hoofdzakelijk alleen om te slapen geloof ik.

Ik merk ook in mijn klassen dat er een wisseling van de wacht heeft plaats gevonden. Zo heb ik bij grammatica een Javaans meisje in mijn klas en een Duitse PR manager van Ferrero (Kinder Chocolade). Toen hij dat eenmaal had gezegd werd er natuurlijk meteen om chocola gevraagd, drie maal raden wat hij vandaag mee had... Inderdaad Kinder chocolade voor de hele klas. Onnodig om te zeggen dat dit hem tot de favoriete leerling van mijn docent van deze maand maakt (ookal eet ze bijna geen chocolade).

Ook mijn conversatieklas heeft er wat mensen bij. Een Ier die enigszins Italiaans spreekt, maar dan met een dusdanig zwaar accent dat hij bijna niet te verstaan is, en een Duitser uit Aachen. Verder is er op school niet veel veranderd, de lessen zijn nog steeds leuk en ik heb het hier echt heel lekker.

Tot zover het kopje 'school'

Over naar het kopje 'weekend'

'Weekend' ;-)

Het eerste weekend dat ik echt wat gedaan heb was daar. Wat heb ik gedaan? Ik ben er samen met Caio, Eduardo, en Luis op uit gegaan en we hebben een trein gepakt naar Bologna. Let wel, deze drie heren zijn alle drie Braziliaans dus onderling spraken ze Portugees, het is wat lastiger dan Italiaans, maar ik heb het de afgelopen weken zoveel gehoord bij de diverse apperitieven dat ik het begin te begrijpen. Ook grappig is dat eigenlijk alle Braziliaanse jongens die ik ken, behalve Caio, van plan zijn om binnenkort naar Nederland te gaan. De reden weet ik niet precies maar je kunt denk ik wel raden waarom.

Maar goed, Bologna, daar was ik immers gebleven. Bologna is een stad die naar mijn idee te vergelijken is met Utrecht. Een grote stad in de regio, maar niet bepalend. Het trekt niet genoeg toeristen om dag en nacht door te gaan en de winkels gaan 's middags ook deels gewoon dicht vanwege de warmte. De stad is prachtig maar verderop zitten de echte grootmachten zoals Firenze en Milaan. Net zoals Amsterdam en Rotterdam de Nederlandse grootmachten zijn en Utrecht tot een van de grote middenmoters behoort.

Het centrum van Bologna is typisch. Vooral omdat veel gebouwen aan een kant steunen op bogen. Dit zorgt er voor dat je in een groot deel van het centrum een stoep hebt die onder de gebouwen doorloopt, als het ware een soort van gallerie. Ook kenmerkend zijn de twee torens, het fantastische palijs en de waanzinnige kerk in het centrum van de stad.

's Avonds ben ik rond een uur of zes naar Michel vertrokken, de jongens hadden een herberg in Bologna en zijn zondag naar Parma gegaan. Toen ik bij Michel was zijn we 's avonds nog naar een van de feesten della unita geweest. Wat is een festa della unita? Het zijn feesten die georganiseerd zijn door de democratische partij. Er staan veel restaurantjes in tenten en er is van alles te doen. Ik zou het eigenlijk nog wel het beste kunnen vergelijken met een jaarmarkt, maar dan alleen met een heel duidelijk merkbare politieke kleur.

Zondag hebben we het rustig aan gedaan. Een rondje op de fiets in het park met Francesca en een gezellige lunch ook met Marcello erbij. Tegen een uur of half vijf heb ik op het station de trein gepakt naar Firenze.

Tot slot wil ik nog teruggrijpen op mijn dagje Bologna en in feite op al mijn dagen hier in Firenze.

Misschien valt het je wel eens op als je in een vreemde stad loopt, misschien ook niet, maar je kijkt altijd anders naar zo'n stad. Zo zullen de shop-aholics onder jullie kijken wat voor winkels er zijn, anderen zullen van museum naar museum rennen en in de tussentijd alleen op de weg letten, maar ik merk dat ik hier het meest geniet als ik door een van de zijstraten loop en mijn blik niet recht vooruit heb gericht maar juist net iets omhoog. Ik probeer het totaalplaatje van de stad te zien, en dat zie je pas als je alle afwijkende dingen van de stad ziet. Je ziet hoe iets bij elkaar geraapts één fantastisch geheel maakt. Waarom richt ik mijn blik net iets omhoog? Omdat de begane grond van gebouwen over het algemeen wel enigszins op elkaar is afgestemd, maar hoe hoger je kijkt, hoe meer dingen er afwijken van het gebouw ernaast, het kan echt fascinerend zijn om alle individuele versieringen van de gebouwen te zien.

Het leuke is dat dit niet alleen werkt in steden die je niet zo goed kent maar ook in een stad die je op je duimpje kent. Daarom vraag ik jullie, om eens na te gaan hoeveel je van het stadscentrum van jouw grote stad in de buurt geniet. Is het antwoord daarop dat je niet geniet, vraag je dan eens af in welke straat je loopt. Is het de grote winkelstraat, dan is het misschien de moeite om een of twee straten opzij te lopen en de tijd te nemen om alles in je op te nemen. Kijk eens niet alleen naar de begane grond, maar ook eens naar de etage daarboven, wie weet is daar wel iets bijzonders te zien.

Tot snel!