Nee, ik heb echt geen idee voor een titel. Eigenlijk vooral niet omdat ik het over van alles wil hebben.

Laat ik beginnen met mijn weekend.

Wat heb ik gedaan? Helemaal niets! Het enige dat het melden waard is is het feit dat ik vrijdag naar de disco ben geweest. Disco? Ik? Ja deze keer wel. En ik vondt het nog leuk ook! De bekendste disco hier in Firenze is een soort van buiten. Het komt er op neer dat het terrein gewoon buiten is, en het grootste deel van de disco niet overdekt is. Alleen de dansvloer en het VIP gedeelte hebben een dak. Let wel, een dak, geen muren! Dat heeft als groot voordeel dat het niet zo heet wordt, het niet naar zweet stinkt, en voor de rokers is het ook plezierig dat ze 'binnen' kunnen roken. Eigenlijk was het gewoon een hele toffe sfeer die daar hing.

Ook ben ik vrijdag nog met mensen uit eten geweest omdat er weer iemand weg ging. Op zich heel leuk hoor, zo vaak uit eten gaan, maar de reden is vaak alleen zo jammer.

Dan nu eigenlijk de hoofdreden dat ik dit blog vandaag ben gaan schrijven. Een redelijk filosofische gedachte.

Ik zit op school met zo veel verschillende mensen, met verschillende redenen om zo'n talencursus te doen. De grote overeenkomst is wel dat iedereen die hier zit, de cursus volgt omdat ze het leuk vinden. Sommigen hebben het nodig voor hun werk, sommigen voor hun studie, sommigen hebben tijd over of denken eens na over wat ze verder met hun leven willen (zie ondergetekende). Maar iedereen is nieuwsgierig. Iedereen doet zo'n cursus omdat ze hun kennis uit willen breiden. Ik zit op school met mensen die met pensioen zijn, mensen die net als ik een tussenjaar nemen, en mensen die de halve wereld over zijn gereisd om Italiaans te leren. Dat heeft als gevolg dat iedereen op zijn minst twee weken hun 'zekerheden' achter hebben gelaten. Ik weet dat ik inmiddels drie keer hetzelfde heb gezegd, maar het komt er op neer dat de mensen bij mij op school heel veel (willen) kunnen.
Neem Caio, in Brazilië is hij journalist. Hij vindt dat inmiddels niet meer helemaal zijn beroep en wil een opleiding voor filmmaker doen. Voordat hij dat zeker wist is hij hierheen gekomen om te leren. Hier is hij er achter gekomen dat er voor de opleiding die hij wil doen een 'Erasmus Mundus' programma is, dat houdt in dat hij, als hij die opleiding gaat doen, aan universiteiten gaat studeren in Portugal, België en Hongarije. Daarnaast wil hij ook nog Spaans leren en hij wil leren surfen.

Laat ik jullie nou het volgende vragen: Is het slecht dat iemand zoveel talen wil spreken en ook andere vaaridgheden wil ontwikkelen?

Volgens mij is het antwoord daarop een eenzijdig NEE!. Een aantal van de beroemdste en meest bewonderde mensen ter wereld waren alleskunners, een alleskunner wordt ook wel homo universalis genoemd. En raad eens welke twee grote alleskunners in Firenze zegenvieren? Juistem, Michelangelo en Da Vinci. En geloof me, ze worden bewonderd! Elke dag als ik naar school loop, loop ik langs de Academie, het museum waar David staat, het maakt niet uit hoe laat ik langs loop, er staat altijd een rij van meer dan een uur! Of het 's ochtends om half 9 is of 's middags om 4 uur. Ik geloof dat er hier in Firenze ook een stuk of drie Leonardo Da Vinci musea zijn. Allemaal met precies dezelfde dingen, maar ze trekken ook allemaal genoeg mensen om voort te kunnen bestaan.

Wat mij wel dwars zit is dat we in Nederland onder het huidige kabinet een andere term hebben gevonden voor de homo universalis, namelijk: de eeuwige student!.

Zoals het er nu naar uit ziet, gaat de eeuwige student het financieel moeilijk krijgen om zijn honger naar nieuwe informatie te stillen. Het is binnenkort gewoon niet meer mogelijk om in Nederland jezelf zo ver mogelijk te ontwikkelen. Terwijl we, als je het mij vraagt, zeer veel op deze mensen steunen. De mensen die overal wel wat vanaf weten, die het gevolg van een gebeurtenis door kan redeneren in 10 andere gebeurtenissen, die als je hem een vraag stelt een wel overwogen antwoord geeft met daarin alle mogelijke variabelen.

Daarnaast iets anders. Deze mensen zijn allemaal bizar aardig, ze hebben overal interesse voor, ze willen weten. Dus nog een vraag: Wat heb je liever in je omgeving? Iemand die open staat voor nieuwe dingen, en die alles wat in zijn mogelijkheden ligt probeert, of iemand die weet wat hij wil, zich daar op stort en zich vervolgens af sluit van al het andere wat niet in zijn tak van interesse ligt.

Laat ik voorop stellen dat weten wat je wilt geen slechte eigenschap is, sterker nog het is een goede eigenschap, maar je afsluiten van al het andere in de wereld is wel een slechte eigenschap.

Ik weet voor mij het antwoord op die vraag wel, jij ook?

En dan te bedenken dat ik deze brainwave kreeg toen ik mijn pasta stond te koken ;-)

Tot slot wil ik nog even kwijt dat ik hier nog steeds hartstikke lekker op mijn plek ben. Maar ook dat ik steeds vaker over straat loop en dan stiekem hoop dat ik een van mijn vrienden de hoek van de straat om zie lopen. Hoe onwaarschijnlijk ook, ik hoop het wel, ik wil alles wat hier gebeurd dus gewoon met jullie delen. Met andere woorden: Ik mis jullie best wel. En ik vindt het eerlijk gezegd best jammer dat mijn contact met Nederland op het moment hoofdzakelijk bestaat uit dit min of meer eenrichtingsverkeer blog en regelmatige telefoontjes met mijn ouders. Die telefoontjes met mijn ouders zijn best gezellig maar ik mis ook wel een beetje andere stemmen aan de lijn. Dus alsjeblieft, laat wat van je horen, een reactie op het blog, een skype belletje, een gesprek op msn of een bericht op facebook.

Eerlijk gezegd is dat ook waarom ik jullie in elk blog een paar vragen stel of jullie probeer uit te dagen. Ik probeer iets van een discussie los te krijgen, en ik hoop dat dat lukt. Want langzaam maar zeker verandert dit blog voor mij in een kladblok waar ik mijn gedachten neer zet.

Spreek jullie snel!

Ondergetekende ;-)