's Ochtends om half acht gaat de telefoon, altijd met hetzelfde nummer: I've got a feeling van The Beatles. Hij wordt wakker, denkt 'Shit, is het alweer tijd om op te staan?', zet zijn wekker uit en zijn iPod-dock zachtjes aan. Door de speaker komt 'If loving you is wrong'. Het woord 'heerlijk' schiet door zijn hoofd, direct daarna bedenkt hij zich dat hij met dit nummer wel heel erg op moet passen om niet weer in slaap te vallen. Om dat te voorkomen staat hij maar op. 'Het begint nu wel serieus fris te worden 's ochtends' zegt hij tegen zichzelf. Hij pakt wat kleren en loopt naar de douche.

Na de douche pakt hij zoals gebruikelijk zijn schooltas in, eet een kom coco-pops (je moet toch wat), zet zijn iPod dit keer met een aangesloten koptelefoon aan, en vertrekt naar school. De weg naar school is ongeveer twintig minuten lopen, tuurlijk, hij heeft ook de mogelijkheid om zijn fiets te pakken en er met vijf minuten te zijn. Normaal gesproken zou hij dat voor een wandeltocht van twintig minuten doen, maar er is iets met de combinatie van ochtend, muziek en tijd, waardoor hij er meestal toch voor kiest om te gaan lopen. Op een of andere manier werkt het bevrijdend. Het nummer 'Fat bottomed girls' komt door de speakers en zet zijn gedachten net even opzij. Het is net dat extra opkikkertje dat hij nodig heeft om de dag goed te beginnen.

De wandeling door de enkele straat die hij door moet lopen brengt hem langs een middelbare school en een botanische tuin. Regelmatig als hij daar langs die school loopt denkt hij bij zichzelf: 'Zouden de mensen nou aan mij zien dat ik geen toerist ben, maar gewoon een inwoner van deze stad?' Hij kijkt in de etalage van de winkel aan de andere kant van de straat en ziet zichzelf. Een langer dan gemiddelde blonde jongen met een vest van de Boston Red Sox. Als hij voor zich uit kijkt ziet hij alleen maar kleinere mensen met op zijn minst bruin haar, danwel zwart. Geen van hen lijkt ook in de verste verte maar op hem en dan is de conclusie toch snel getrokken. Hij is waarschijnlijk nog steeds de toerist die op weg is naar de historische binnenstad, waarschijnlijk is hij, aan zijn vest te zien, nog Amerikaan ook. Nee, een inwoner van de stad zijn duurt waarschijnlijk nog wel even.

Ondertussen komt 'Just the two of us' door de hoofdtelefoon, even, heel even, sluit hij zijn ogen en zinkt weg in een dagdroom. 'Just the two of us, we can make it if we try. Just the two of us, you and I' 'Wat een mooi gegeven, had ik die tweede nou maar eens. Ach op dit moment heb ik een prima plaatsvervanger.' denkt hij al kijkend naar de de wit marmeren toren voor hem.

Als hij met zijn hoofd in de wolken door de stad loopt, in de richting van de dom, valt het hem op hoe rustig het om 10 minuten voor half 9 is bij de galeria dell'Academia is. 'Natuurlijk, het is maandag, dan is 'ie gesloten. Dat scheelt mooi weer door toeristen heen ploegen op de terugweg.' Ondertussen dringt het tot hem door dat dit de laatste keer is dat hij zo naar school loopt. Waarom? Heel simpel, vanavond, om 7 uur, tekenen twee van zijn toekomstige kamergenoten het huurcontract voor hun 'nieuwe' appartement. Let wel, nieuw voor hun, afgelopen woensdag zijn ze namelijk te weten gekomen dat het appartement is gebouwd in de 13e eeuw als onderdeel van een gebouw dat er al sinds de 11e eeuw staat. Zijn gedachten dwalen af naar het appartement, de zes slaapkamers, de drie badkamers, waarvan er eentje een douche heeft waar hij niet onder past, de enorme woonkamer en het gat in het plafond bij de entree als gevolg van een lekkage in het appartement boven dat van hun. 'Ach, ze zijn nu bezig het te repareren en als het goed is is het uiterlijk aan het eind van de week klaar, no worries.'

Hij slaat de laatste hoek om, kijkt naar de tijd, en ziet dat hij nog meer dan genoeg tijd heeft om een kop koffie te pakken bij zijn vaste bar. Twee minuten later staat hij weer buiten, kijkt nog een keer op de klok, en ziet dat het 8:39 is. 'Ik kan wel naar binnen lopen, maar de portier gooit me er toch weer uit.' In die wetenschap loopt hij nog 10 seconden door en staat uiteindelijk voor de dom. Hij gaat zoals wel vaker een paar minuten op de trappen van de kerk zitten en kijkt naar de mensen om hem heen. 'Het blijft leuk om te zien.' Is zijn conclusie nadat hij verschillende mensen druk overleggend met stadsplattegronden heeft zien lopen en de bevoorradingsbusjes voor de winkels heeft zien rijden. 'Het is een stad die leeft.' Tevreden, en met een leeg hoofd, rent hij om kwart voor negen, opgewekt de zes trappen naar de bovenste etage van het palazzo op. Daar aangekomen praat hij nog even met wat klasgenoten voordat de les begint.

De dag verloopt verder zonder noemenswaardigheden. (leuk voor galgje)

Om een uur is de school afgelopen en voltrekt zich eigenlijk hetzelfde proces als die ochtend, maar dan in omgekeerde volgorde met lunch aan het einde.

Tijdens het maken van zijn lunch bedenkt hij zich wat een mazzel hij eigenlijk heeft gehad met zijn huisgenoten de afgelopen week. Het huis bestaat (op het moment van schrijven nog wel) uit vier jongens die allemaal obsessed zijn door muziek. Iedereen heeft wel iets met een sport en er is altijd wel iets te bespreken.

Zijn gedachten gaan nog even speciaal uit naar de man die die eerste zondag vroeg de deur voor hem open deed, en met wie hij sinds dien zoveel tijd heeft doorgebracht. Die persoon kan natuurlijk maar een iemand zijn, Caio, de journalist, schrijver, en filmenthousiast, die een jaar de tijd heeft genomen om eens na te denken waar hij zijn master in wil doen, maar bovenal ook waar hij dat wil doen. De man die hem heeft aangemoedigd om regelmatig naar jullie te schrijven, en die eigenlijk de persoon is waarmee onze hoofdpersoon heel tevreden zal zijn als hij ook maar enigszins diezelfde man is over tien jaar. Wat is die man? Die man is iemand die, terwijl hij voldoende ideën heeft voor twee levens, nog steeds zoekende is naar wat hij wil doen. Die man is iemand die zijn droom najaagt, in zijn geval een boek schrijven. Die man is iemand die nieuwsgierig is, die alles probeert te weten door te praten met mensen en veel te reizen. Die man is iemand die probeert te helpen, zij het door iets te doen, danwel, misschien zelfs waardevoller, iemand een idee te geven.

Kortom, een persoon die je maar wat graag in je buurt hebt.

De eigenaresse van het huis zij het al tegen ze: 'Jullie zijn echt vrienden geworden he?' Waarop het antwoord van beide kanten een eenduidig 'Ja' was. En zo voelt het ook, de band tussen hun voelt als een vriendschap, een vriendschap die wat onze hoofdpersoon nog heel lang kan duren.

Na het eten opent hij zijn laptop, gaat naar www.reismee.nl/beheer/inloggen en logt in. Hij begint te schrijven. Aangezien het niet echt wil lukken besluit hij het eens over een andere boeg te gooien. En zie hier, het resultaat. Het resultaat van ruim een uur schrijven wat jullie vermoedelijk in minder dan vijf minuten gelezen hebben.

Net voor het einde besluit hij toch, ookal is het tegen zijn principes (vanuit privacy overwegingen) wat te schrijven over die ene huisgenoot, die ene huisgenoot die een hommage verdient.

Net voordat hij op verzenden drukt denkt hij nog 'Wat zouden de mensen van dit stuk denken? Ik hoop dat ze het me laten weten'

Hij sluit af met een groet en drukt op verzenden.

Ciao {verzenden}