Nadat ik de vertaling van mijn vorige stuk geschreven had, ben ik op de fiets gestapt en naar de makelaar gereden. Zoals gebruikelijk, was ik daar weer op een of andere manier twintig minuten te vroeg. Gelukkig was Hugo daar ook en konden we samen wachten op de rest. Om 7 uur kwamen Leonor en Iñez aan, dat was een goed ding, want Iñez was een van de mensen die het contract ging tekenen.

Maar waar bleven die Duitsers nou? Om vijf over zeven hebben we ze gebeld. Ik kreeg Livia aan de lijn, de boodschap was simpel: 'We rijden net Firenze binnen. Beginnen jullie maar vast met het doorlezen van het contract.'

We rijden net Firenze binnen zei ze. Waar waren ze geweest? Het is inmiddels oktober zoals jullie weten, dus, waar denk je? Ze zijn voor het weekend naar huis gereden om een paar dagen oktoberfest mee te pakken. Waarom ook niet. Het lijkt me trouwens wel gek om nu voor maar een weekend naar huis te gaan en om dan maandag weer terug te komen. Denken jullie niet?

Goed, om 10 over half 8 kwamen ze eindelijk het makelaarskantoor binnen en konden ze het contract tekenen. Toen we om half 9 weer buiten ons appartement stonden, nadat we een enorme rondleiding hadden gehad van de huisbaas, (We hadden het appartement inmiddels al drie keer gezien, maar goed.) hebben we een pizza gehaald. Waar hebben we die opgegeten? Nee, dat heb je fout. We hebben voor het restaurant een leeg terras gevonden (met leeg bedoel ik geen tafels en stoelen) en hebben we op de houten planken onze pizza gegeten. Nu ik er zo over na denk moeten we hier nog een eerste avondmaal hebben met zijn allen.

Na de pizza's zijn we allemaal onze eigen weg gegaan. Iedereen naar zijn inmiddels bijna oude kamer, om de bagage te pakken. De Duitsers zouden een rondje rijden met hun volkswagen busje. Geloof me, dat ding is groot. En zouden alle bagage ophalen. Ik denk dat we om half tien uit elkaar zijn gegaan en ze zouden met een uurtje mijn spullen ophalen. Toen ik om elf uur een belletje van Livia kreeg met de vraag hoeveel bagage ik had, voelde ik de bui al hangen. Mijn antwoord was 'Twee koffers' 'Twee koffers, jee, ik denk dat we jouw spullen in de tweede ronde op moeten halen.' 'Een tweede ronde... Ik denk dat ik zelf wel wat probeer voor die tijd.' Ik heb mijn vest gepakt, de koffers, en mijn laptoptas meegenomen en ben op de fiets gegaan. Ik denk, dat als je het had gezien, je je kapot had gelachen. Op mijn buik mijn laptoptas, op mijn rug mijn weekendtas van 20 kilo en in mijn rechterhand de andere koffer, die ik dankzij zijn wieltjes, achter me aan op de fiets mee kon sleuren. Een kwartier later (met zoveel bagage gaat het niet zo snel als normaal) kwam ik in het appartement aan. Het was half twaalf toen ik in het appartement aan kwam.

Hugo was de enige die daar was. Aangezien de Duitsers geen bagageruimte meer hadden ging ik er van uit dat ze ook Inez en Leonor hadden opgepikt. Dat was ook zo. Toen ik ze belde met het bericht dat ze niet meer langs mijn huis hoefden te komen, zeiden ze eigenlijk dat ze verdwaald waren. Nog ietsjes meer chaos dus. Toen ze hier eindelijk om half 1 aankwamen hebben we alles als een gek uitgepakt, en zijn we eigenlijk heel snel tot de conclusie gekomen dat Livia and Franziska half München mee genomen hebben.

Tegen de tijd dat alles in het appartement stond, waren we uitgeput. Ik ben naar bed gegaan maar de meiden moesten het busje nog naar buiten de stad brengen. Toen ze terugkwamen was ik helaas nog steeds wakker. Eigenlijk is dat de hele nacht zo gebleven met zo nu en dan een half uurtje slaap.

De volgende ochtend gaat mijn wekker, ik zet mijn iPod - dock aan en de eerste zin die ik hoor is: 'How do you rate the morning sun? After a long and sleepless night, how many stars would you give to the moon?' Ik geloof dat ik nog nooit zo chagrijnig ben geworden van de eerste zin van een nummer.

Verder liep mijn dag gewoon volgens plan, mijn kop koffie op de trappen van de dom, en mijn lessen op school.

Ik denk dat we uit bovenstaande een ding mogen concluderen: De verhuizing was een korte periode van absolute chaos!

Wat jullie trouwens nog niet weten is dat maar de helft van het appartement een internetverbinding heeft, helaas niet de helft waar mijn kamer zich bevindt. Het kan dus zijn dat het even duurt voordat jullie iets van mij horen.

Tot snel!