'Hey Joe!' Dat waren de laatste woorden die de man die op deze vloer ligt zei. Kort daarop hoorden de buren het geluid van een pistoolschot. Enkele buren durfden het aan om hun hoofd uit het raam van hun appartement te steken om te zien wat er op de binnenplaats van het complex gebeurd was. Het enige wat ze zien is een man op de grond, en een rode vlek op zijn, normaal gesproken, hagelwitte T-shirt. De persoon die het snelst bij het raam was had slechts twee seconden vanaf het schot nodig om het raam te bereiken. 'Wat zie je Henry?' 'Het is die man van de derde verdieping, hij is neergeschoten.' 'Welke man? Er zijn vijf appartementen per verdieping.' 'Ik kan even niet op zijn naam komen Jen. En stop nou met vragen en bel 112!' Snauwt hij zijn kersverse echtgenote Jennifer toe. Geschrokken door de reactie van haar man draait Jennifer het nummer.

Ondertussen loopt een van de buren in het trappenhuis, hij kijkt door een van de ramen en ziet het slachtoffer liggen. 'Misschien kan ik beter niet de hoofduitgang nemen' schiet het door zijn hoofd. 'Om bij de hoofduitgang te komen moet ik immers over de binnenplaats.' De man slaat op de begane grond links af en neemt de westelijke deur. Hij loopt richting centrum voor zijn lunchafspraak, in de verte klinkt het gehuil van de eerste sirene. Er zijn inmiddels twee minuten verstreken nadat Jennifer de telefoon in haar hand had.

Op het moment dat de melding binnenkomt slaat detective Johnson net zijn laatste slok koffie achterover. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij aan de meldkamer. 'Buren hebben een schot horen lossen en een slachtoffer op de binnenplaats van het appartementcomplex zien liggen.' 'Goed, ik ben onderweg.' 'Er zijn al diverse surveillanceteams onderweg.' 'Mooi!' Op het moment dat hij in zijn auto stapt moet hij zich even over zijn weerzin heen zetten. 'Ik heb een hekel aan moordzaken, altijd al die mensen die overstuur zijn en dan weer dat gedoe met een lijk waar ze aan hebben gezeten in de hoop dat ze nog even iets voor de arme ziel konden betekenen. Het gebaar is goed, maar het zorgt alleen maar voor onnodige DNA-sporen. Bovendien hebben die moordenaars bijna nooit een goede reden, het gaat over geld, drugs, liefde of ze zijn gewoon volledig doorgeslagen. Ik ben benieuwd of deze gek me kan verrassen.'

Terwijl hij naar de plaats delict rijdt gaat bij het appartement van Henry en Jennifer de bel. 'Loop jij even Jen?' klinkt het vanuit de keuken. Als Jennifer ziet wie er voor de deur staan is ze opgelucht. 'Het is de politie.' Roept ze in de richting van de keuken. Terwijl ze de deur open doet komt Henry met een theedoek in zijn haar in de richting van de deur gelopen. Ze hebben elkaar vier jaar geleden op de universiteit ontmoet. Hij een student bedrijfskunde, zij een studente in Industrial design. Ze deden allebei een minor in toerisme. Sinds het derde college konden ze hun ogen niet van elkaar afhouden. Na een zo nu en dan hobbelige relatie met veel beproevingen staan ze hier dan toch naast elkaar, getrouwd en wel, getuigen van een moord op een van hun buren.

De agenten voor de deur horen de stemmen en wachten totdat de deur open gaat. De melding kwam vijf minuten geleden binnen, toen was het dertig seconden na de moord. De mannen hadden de vrijheid genomen om alvast met de mensen te gaan spreken die het incident gemeld hadden. De deur gaat open en daar staat een dame met een leeftijd die ergens achterin de twintig moet zijn. 'Goede dag mevrouw, u had melding gemaakt van het incident hier beneden?' 'Klopt agent, mijn man was het eerste bij het raam.' 'Zouden we u beiden enkele vragen mogen stellen?' 'Natuurlijk. Henry, heb je even?' Op het moment dat de agenten het appartement binnen stappen zien ze haar echtgenoot, een man van ongeveer dezelfde leeftijd als zij, waarschijnlijk een jaar of twee ouder. Terwijl ze aan de tafel gaan zitten wordt de blik van een van de agenten naar de theedoek op Henry's hoofd getrokken. 'Meneer, waarom heeft u een theedoek op uw hoofd?' 'Sorry, dat was ik helemaal vergeten.' Enigszins gegeneerd haalt hij snel de theedoek uit zijn haar. 'Het is een tik van mij agent, wanneer ik gestrest raak ga ik schoonmaken. Om een of andere reden kan ik me daar alleen toe zetten als ik een theedoek in mijn haar doe.' 'Ah...' zegt de agent. 'Heeft u er bezwaar tegen als we de theedoen even bekijken?' 'Gaat uw gang, hoe kunnen we u verder van dienst zijn?' 'U was vermoedelijk de eerste persoon die een blik kon werpen op de binnenplaats. Wat heeft u gezien?' 'Hetzelfde als wat u van hier kunt zien agent.' 'Geen andere mensen op de binnenplaats meneer?' 'Nee, de hele binnenplaats was leeg.' 'U mevrouw, heeft u nog iets gezien?' 'Nee, mijn man zei mij tien seconden na het schot dat ik 112 moest bellen, ik heb verder niet de tijd gehad om naar het raam te lopen.' 'Kunt u me in dat geval vertellen of u weet hoe het slachtoffer heet?' 'Het was Patrick, Patrick Jonathan, ook wel Joe genoemd. Hij woonde in appartement 3D.' 'Heeft u voor het schot nog iets gehoord?' 'Ja, ik hoorde hem 'Hey Joe!' roepen.' 'Dat werd naar hem geroepen neem ik aan?' 'Nee, hij riep het. Ik kende de man niet goed, maar zijn stem was een uit duizenden.' 'Vreemd, weet u of er nog iemand in zijn omgeving was die Joe heet of die zichzelf zo noemt?' 'Nee, daarvoor kenden we hem helaas niet goed genoeg. Het spijt me agent, maar dit is alles wat ik u kan vertellen.' 'In dat geval dank ik u voor uw tijd. Zouden wij uw nummer nog mogen noteren voor het geval er nog overige vragen zijn?'

In gedachte verzonken en tevens in een lichte schock na wat hij net heeft gezien, steekt Guy Peters, vijf straten van het appartementencomplex, net de straat over. Op dat moment worden zijn gedachten ruw verstoord, een claxon nadert vanuit de verte gevolgd door het gepiep van remmen die een oude Lincoln proberen te stoppen. Hij heeft nog net tijd om een stap achteruit te doen en schreeuwt: 'Maniak!' in de richting van de auto die slingerend de hoek om gaat in richting van de plaats delict. Hij kijkt op zijn horloge en ziet dat hij nog tien minuten heeft voordat hij in het restaurant moet zijn.

Detective Johnson, bewust van het feit dat er haast bij is, rijdt in zijn Lincoln in de richting van de plaats delict. Zoals altijd voordat hij aan een nieuwe zaak begint luistert hij naar B.B. King. Vijf straten van zijn bestemming af begint het nummer ‘The thrill is gone' 'En dat is de waarheid.' denkt hij. Hij sluit zijn ogen een seconde en laat zich meenemen door de doorleefde stem van de blueslegende. Op het moment dat hij zijn ogen weer open doet, ziet hij dat iemand de straat over steekt. Dat terwijl er duidelijk aangegeven stond dat hier geen voetgangers over mogen steken. 'Idioot.' Zegt hij binnensmonds. Hij drukt op de claxon en stampt op de rem in de hoop dat hij zijn bak nog net op tijd tot stilstand kan brengen. De man ziet het, stapt naar achteren en schreeuwt hem 'Maniak!' na terwijl hij de bocht om rijdt.

Eenmaal bij het appartementencomplex aangekomen vraagt hij aan de agenten ter plaatse wat ze weten. 'Niemand heeft wat gezien detective.' Is het antwoord van elke agent. 'Een agent weet echter te vertellen dat het slachtoffer vlak voor het schot iemand gegroet zou hebben met 'Hey Joe!' 'Goed, dat is niet echt veel.' zegt Johnson. 'Dat is nog niet alles detective, het slachtoffer heette Patrick Jonathan, ook wel Joe genoemd.' 'Dat is inderdaad opmerkelijk.' Mompelt de detective. 'Weet je zeker dat hij dat zei?' 'Ja detective, volgens de getuigen had hij een stem uit duizenden.'

Op dit moment loopt Guy het restaurant in waar hij zijn lunchpartner Anika ziet zitten. 'Anika?' 'Ja?' 'Als het goed is hebben wij een afspraak. Mijn naam is Guy Peters.' 'Ja, dat klopt, leuk je te ontmoeten Guy.' 'Zeg maar Joe, ik wordt niet zo graag Guy genoemd.' 'Aangenaam Joe.'