Heb je wel eens het gevoel dat je iets beter niet had kunnen doen? Dat heb ik eigenlijk een beetje als ik op het verhaal van gisteren terugkijk. Je moet weten dat ik, op het moment dat ik iets schrijf het bijna zelden nog teruglees. Pas nu, de dag nadat ik het gepubliceerd heb, las ik het nog een keer door met de vraag of ik nog door zou schrijven. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dat niet ga doen. Ik zie de zinnen van iemand die een idee heeft, maar die nog niet de ervaring heeft om van een idee dat twee pagina's vult een hoofdstuk te maken. Misschien dat ik het in de toekomst nog een keer herschrijf en er op door ga, maar nu doe ik dat in elk geval niet. In plaats daarvan ga ik door met wat ik al deed, neerzetten wat er hier ongeveer gebeurt.

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in de bibliotheek. Ik heb nog nooit zo'n bieb gezien, het gebouw is prachtig maar de mogelijkheden zijn beperkt. Je moet hier eerst een gratis lidmaatschap aanvragen, dit duurt ongeveer 5 tot 10 minuten. Vervolgens moet je door een metaaldetector, je tas achterlaten in een kluisje, je pas scannen en daarna ben je pas binnen. Dan mag je vervolgens met het lidmaatschap dat ik heb afgesloten naar slechts twee zalen van de bibliotheek. De ene is gevuld met pc's en daar kan je je boeken reserveren.

Als je een boek gereserveerd hebt moet je anderhalf uur wachten voordat je het boek in handen hebt, zelfs als het in de bieb aanwezig is. In die tijd ga je niet terug naar huis, maar je gaat in de leeszaal zitten. Ik zit daar nu. In deze zaal is het absoluut verboden om te spreken, en een telefoon die op stil staat maar wel trilt, maakt al teveel geluid. Ik weet dus niet echt wat ik er van vindt. Vervolgens is het volgens mij ook zo dat áls je je gereserveerde boek in handen krijgt, je het in de leeszaal in mag kijken, door mag lezen, aantekeningen maken, maar je mag het niet mee naar huis nemen. Dat laatste stukje weet ik niet zeker, maar dat is wat ik van de zeurpieten aan de ingang heb meegekregen.

Dit is voor mij even wennen, want normaal schrijf ik nooit in omgekeerde volgorde, nu dus wel.

Zoals jullie weten hebben we het huis met zijn zessen. Op dit moment is er ook een zevende persoon bij, die met een van de meiden is teruggekomen van oktoberfest. Maar ik vindt het opmerkelijk dat er vanmorgen vijf mensen opstonden. Allemaal om exact dezelfde tijd, met exact hetzelfde ochtendritueel: douchen, eten, en de deur uit gaan. Op een of andere manier hebben we het geflikt om elkaar in ongeveer een uur maximaal een minuut te zien. Want als er een aan het eten was, stonden er twee onder de douche en de andere twee waren zich klaar aan het maken voor school in hun kamer. Dit was ongeveer het proces deze ochtend. Als we elkaar zagen werd er gefluisterd, er sliepen immers nog twee mensen en je kan elk woord in elk deel van het appartement horen. Ik hoop dat echt dat dit verandert, hoewel ik er een hard hoofd in heb. Niemand wil immers extra vroeg opstaan om samen te ontbijten om dan vervolgens in de rij te gaan staan voor de douche.

Gisteravond, nadat ik drie uur had zitten schrijven aan dat sullige verhaaltje, hebben we boodschappen gedaan en voor het eerst met zijn allen in het appartement gegeten! Om het feest compleet te maken waren er ook nog wat vrienden van de Duitse meiden. Dit maakte dat ik samen met Hugo voor negen personen heb gekookt. Zoals je misschien wel kunt verwachten van mensen die nog nooit voor zoveel mensen hebben gekookt, maken ze of teveel, of te weinig. In ons geval kwam het op te weinig. Dat leidde er toe dat een aantal meiden nog besloten om terug de keuken in te gaan om toch nog de voorgenomen salade te maken. Uiteindelijk hadden we dus wel een complete maaltijd voor 9 personen.

Een leuk detail is trouwens ook dat er tijdens het koken een aantal mensen op het idee kwamen om de keuken nog even snel te reorganiseren. Dit hield in dat er drie mensen spullen stonden te sorteren, kastjes aan het herindelen waren en tevens stonden af te wassen. Ondertussen wisten Hugo en ik echt niet meer wat waar stond en hadden we ook nog geen ruimte om te werken ook. Op zulk soort momenten kijk je elkaar aan, en kom je eigenlijk tot de conclusie dat je zeker weet dat ze tot de conclusie komen dat toch niet alles op de juiste plaat staat, en dat volgende week alles weer anders staat. Dus ik denk dat ik over ongeveer een maandje de weg in de keuken weet.

Verder begin ik met te ontwikkelen tot min of meer de persoon die kleine huishoudelijke klusjes doet zoals elke dag een gemeenschappelijk wasje draaien. Waarom? Basically omdat ik elke dag als eerste uit school ben, thuis eet, en dus de eerste ben die tijd heeft om dat soort dingetjes te doen.

Verder gaat alles zijn gangetje, ik weet niet wat ik nu ga doen want Leonor wacht nog steeds op haar boeken en we hebben inmiddels al bijna een uur niks kunnen zeggen. Misschien ga ik zo wel richting huis en ga ik nadenken over wat ik vanavond ga doen. Misschien schrijf ik nog wel wat, maar dat krijgen jullie dan ik elk geval niet te lezen in verband met de kwaliteit van mijn stuk van gisteren. In elk geval succes daar in holland en tot snel. By the way, over anderhalve week gaan een paar van mijn klasgenoten naar Nederland voor een paar dagen. Als je ergens twee Brazilianen en een paar Ieren tegen komt, weet je bijna zeker dat zij het zijn. Ik ben over de duizend woorden heen dus ik kap nu echt.

Ciao